محمد قادرمزی

در پژوهش حاضر سیلیکای مزوحفره ی MCM-41 به عنوان بستری برای ناهمگن کردن مرکز فعال آهن با لیگاند (3،4و5 تری هیدروکسی فنیل استیک اسید) و بدون لیگاند استفاده شد. . کاتالیز گرها توسط چندین تکنیک از جمله طیف سنجی مادون قرمز، پراش اشعه ایکس، وزن سنجی حرارتی، میکروسکوپ الکترونی عبوری، میکروسکوپ الکترونی روبشی و پلاسمای جفت شده ی القایی شناسایی شد. نتایج طیف سنجی مادون قرمز تایید کرد که لیگاند 3،4و5 تری هیدروکسی فنیل استیک اسید با موفقیت بر روی سطح MCM-41 تثبیت شد. (با حضور نوار های اختصاصی لیگاند در cm-1 3200-3600 ، cm-1 1616، cm-1 1210- 1320 و cm-1 1022 که به ترتیب مربوط به ارتعاش کششی OH، C=C، C-O و ارتعاش خمشی OH می باشد). داده های پراش اشعه ایکس کاتالیزگر ها تایید کرد که پیک های مشخصه MCM-41 بعد از عامل دار شدن از بین نرفت. نتایج پلاسمای جفت شده ی القایی نشان داد که مقدار آهن در کاتالیزگر MCM-41@3,4,5-trihydroxyphenylacetic@Fe و MCM-41@Fe به ترتیب برابر 6/1 و 5/1 میلی مول بر گرم می باشد. سپس اثر کاتالیزگری کاتالیزگرهای سنتز شده به منظور ارائه روشی نوین و کارآمد برای تهیه ترکیبات تترازول مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که کاتالیزگرهای سنتز شده، کاتالیزگرهایی کارا و موثر در سنتز تترازول ها می باشد. کاتالیزگر سیلیکای آهن دار مزوحفره ای دارای لیگاند در مقایسه با کاتالیزگر سیلیکای آهن دار مزوحفره ای بدون لیگاند فعالیت کاتالیزگری بهتری از خود نشان داد این روش ساده، سبز و ارزان محصولات با راندمان بالا ایجاد می کند. از جمله سایر مزایای آن می توان به جداسازی ساده محصولات، زمان کوتاه واکنش ها، انجام واکنش در حلال آب و اجتناب از استفاده حلال ها و واکنشگرهای سمی در مقایسه با روش های ارائه شده قبلی اشاره نمود.