در میان نوازندگان نی دوره ی قاجار، تنها از دو تن با نام های «نایب اسدالله» و «صفدرخان» نمونه ی صوتی به جا مانده است که از این دو نوازنده، مجموعا پانزده صفحه در اختیار نگارنده قرار گرفته است. منابع تصویری به جا مانده نیز تنها چند عکس و یک نقاشی از نایب اسدالله عرضه می کنند. طبیعی است که تبحر فنی و جایگاه هنری این نوازندگان، در کنار ویژگی های اجتماعی آنان، دلایلی هستند که باعث ماندگاری آنان شده است. این مهم را هم از آثار به جا مانده، و هم از تأثیرگذاری آنان در میان شاگردان و نوازندگان بعدی می توان برداشت کرد. بر همین اساس، به دلیل محدودیتی که نبود منابعِ لازم در رابطه با سایر نوازندگانِ احتمالیِ نی در دوره ی قاجار ایجاد می کند و البته با توجه به اهمیت و توانایی این دو نوازنده، بررسی دو سبک نی نوازی نایب اسدالله و صفدرخان امری بدیهی برای مطالعه ی شیوه ی نی نوازی دوره ی قاجار است.
