از بین تدابیر موجود در مدیریت آفات کشاورزی، استفاده از آفت کش ها و سموم، سریع ترین و ارزان ترین روش برای واکنش به یک وضعیت اضطراری است. استفاده از آفت کش های حاوی د. د. ت به عنوان یکی از مؤثرترین و رایج ترین روش ها در نیمه ی دوم قرن بیستم افزایش یافت. بعدها مشخص شد که بسیاری از این آفت کش ها به شدت سمی هستند و سلامت انسان و حیوان و در نتیجه کل اکوسیستم را به مخاطره می اندازند، بنابراین استفاده از آن ها ممنوع شد. روش های کنترل زیستی در حال حاضر بسیار هزینه بر هستند. در این روش ها، کنترل آفت از طریق یکی از دشمنان طبیعی آن آفت صورت می گیرد. برای محافظت از عملکرد محصولات، سیستم های مدیریتی یکپارچه ی مبارزه با آفات، توانست روش های سنتی چرخه ی محصول را، با روش های کنترل بیولوژیکی آفات، ترکیب کند. این روش به سرعت رایج شد و در بسیاری از کشورها از جمله هند و تونس به کار رفت (2). امروزه مصرف بی رویه ی آفت کش ها مشکلات زیادی را ایجاد کرده اند. این مشکلات شامل اثرات سوء بر سلامت انسان (ایجاد مسمومیت های حاد یا بیماری های مزمن)، تأثیر این مواد بر حشرات گرده افشان و حیوانات اهلی مزارع و همچنین ورود این مواد به آب و خاک و تأثیر مستقیم و غیرمستقیم آن در این نظام های زیستی می باشد. همچنین، ذرات سموم کشاورزی به وسیله ی عواملی از قبیل باد، وارد هوا شده و با ورود به سیستم تنفسی انسان، آن را در معرض انواع بیماری های استنشاقی قرار می دهد. این موضوعی است که به صورت نگران کننده ای رو به افزایش است و سازمان-های بین المللی نظیر USEPA (United States Environmental Protection Agency)، FAO (Food and Agriculture Organization) و WHO(World Health Organization) آن را به دقت مورد بررسی قرار می دهند (15). علاوه بر این، استفاده ی مکرر و با دز بالای آفت کش ها، باعث بروز مقاومت به آفت کش ها در آفات شده است (11). این موضوع باعث کاهش تعداد حشره کش های مناسب برای استفاده در مبارزه با ناقلین شده است، به طوری که در مبارزه با بیماریی مثل مالاریا به صورت سم پاشی ابقایی یا پشه بندهای آغشته به حشره کش، انتخاب زیادی وجود ندارد (12). بنابراین با هر روش ممکن، باید انواع حشره کش های قابل استفاده در مبارزه با آفات و ناقلین، تهیه و تولید شوند و به نظر می رسد که نانوتکنولوژی دارای این ظرفیت باشد.
