استفاده نادرست و بدون برنامه از سموم شیمیایی در محصولات منجر به طغیان مجدد آفات اولیه، جایگزینی آنها به وسیله آفات ثانویه، آلودگی محیط زیست، تسریع بروز مقاومت، اثر روی حشرات غیر هدف و خطرات مستقیم و غیر مستقیم ناشی از مسمومیت های حاد و مزمن گردیده است. در چنین شرایطی استفاده از سیستم های کنترل تلفیقی و ایمن تر برای کنترل آفات، منطقی و ضروری به نظر می رسد. شکارگر های مانند بالتوری های سبز معمولاً دارای زندگی آزاد بوده و در طول زندگی خود از تعداد زیادی حشرات تغذیه می کنند. خانواده Chrysopidae شامل گونه هایی هستند که حشرات کامل آنها از شهد و گرده ی گیاهان تغذیه می کنند، در حالی که لاروهای آنها از بندپایان کوچک با بدن نرم مانند شته ها، تریپس ها، مگس های سفید و لارو پروانه ها، پسیل ها، تخم حشرات، عنکبوت ها و کنه ها تغذیه می کنند. در بین 1500 گونه بالتوری شناخته شده در جهان، بالتوری سبز معمولی C.carnea دارای پراکنش جغرافیایی وسیعی بوده و معمولاً در مناطق پست و کوهستانی مشاهده می شود و از شایع ترین گونه ها در فضاهای سبز مصنوعی و اکوسیستم های زراعی بوده و هر جا که غذا و محیط مناسب جهت زمستان گذرانی آن پیدا شود، می تواند فعالیت نماید. حشرات کامل جهت زمستان گذرانی از زیستگاه های تابستانی نظیر گیاهان زراعی، باغی و علف های هرز که محل فعالیت لارو آنها می باشد، روی درختان، بوته ها و محل های دیگر مهاجرت و برای تخم گذاری در بهار ، مجدداً روی گیاهان زراعی، باغی و علف های هرز باز می گردند. این گونه در برنامه های کنترل بیولوژیک موفق بوده و از توانایی خوبی برای استفاده در مدیریت تلفیقی آفات برخوردار است.
