هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اثر نوع فعالیت بدنی هوازی یک جلسه ای با شدت متوسط بر توانایی بازداری پاسخ دانشجویان ورزشکار بود. بدین منظور، با توجه به معیارهای ورود و خرو ج از مطالعه، 28 ورزشکار از جامعه آماری دانشجویان دانشگاه کردستان انتخاب شده و به طور تصادفی در 22 سال) مورد بررسی قرار ±1/ 22 سال) و دوچرخۀکارسنج ( 88 /50±1/ دو گروه 14 نفره نوارگردان ( 28 60 % ضربان قلب بیشینه، به فعالیت بدنی -% گرفتند. آزمودنیها به مدت 35 دقیقه و با شدت 65 پرداختند. برای ارزیابی توانایی بازداری پاسخ، از آزمونهای رایانه ای استروپ و مرتب کردن کارتهای ویسکانسین در پیش، بلافاصله و 20 دقیقه پس از اتمام فعالیت استفاده گردید. نتایج آزمون تحلیل واریانس بین گروهی با اندازه های تکراری، بر عدم معناداری تفاوت تأثیر دو نوع فعالیت بدنی بر توانایی اگرچه، اثر هر دوی آنها بر توانایی بازداری پاسخ، مثبت و .(P= بازداری پاسخ دلالت داشت ( 0.05 بدین ترتیب، هر نوع فعالیت بدنی هوازی یک جلسه ای، موجب بهبود توانایی .(P= معنادار بود ( 0.000 بازداری پاسخ میگردد.
