کمالگرایی به معنای تلاش برای کامل بودن و قرار دادن استانداردهای بالا برای عملکرد و نیز حساسیت به اشتباهات، یک تمایل شخصیتی است که در اجرای مهارت و رقابت نقش مهمی دارد. این می تواند تضعیف کننده عملکرد (کمالگرایی منفی) یا افزاینده تلاش برای رسیدن به موفقیت (کمالگرایی مثبت) باشد. نوجوانان کمالگرای مثبت وقتی به استانداردهای مطلوبشان نمی رسند ناامید نشده و از آنها به عنوان انگیزه ای برای تسهیل عملکرد استفاده میکنند. اما نوجوانان کمالگرای منفی مضطرب شده و به دلیل ناهمسانی بین استانداردهای بالا و عملکردشان، بر نقایص تمرکز کرده (استوبر، 2012) بنابراین احتمالاً عملکرد حرکتی آنها نیز متأثر میشود. هنگام اجرای تکلیف تعادلی، انشل و منصوری (2005) دریافتند در شرایط بازخورد منفی، هر دو جنبه کمال گرایی موجب افت عملکرد شدند. محدودیت آنها بررسی عملکرد حرکتی آزمایشگاهی بود. در مطالعه استول (2008) ورزشکاران کمالگرای مثبت و منفی مهارت بسکتبال را اجرا کردند. کمالگرایی منفی موجب افت عملکرد در تلاش های متوالی نشد. اما ورزشکاران دارای هر دوی کمالگرایی مثبت و منفی بالا در تلاش های متوالی، بهبود عملکرد نشان دادند. محدودیت آنها اجرای مهارت در شرایط بدون استرس بود و اگر مهارت در شرایط نزدیک مسابقه اجرا می شد شاید نتایج تغییر میافت. استوبر (2009) نیز دریافت فقط کمالگرایی مثبت پیش بینی کننده عملکرد ورزشکاران سه گانه بود. مطالعه کمالگرایی با عملکرد ورزشی نتایج متناقضی داشت. در نوجوانان رابطه آن با متغیرهای دیگری از جمله استرس و اضطراب تأیید شده اما ارتباطش با عملکرد مهارت ورزشی در شرایط نزدیک به مسابقه بررسی نشده است. بنابراین مطالعه حاضر به دنبال پاسخ به این سوال بود که آیا عملکرد مهارت در نوجوانان فوتسالیست با کمالگرایی آنها رابطه دارد یا نه؟ آزمودنیها 101 نوجوان فوتسالیست مرد (سن 97/1 ± 14 سال) با سابقه حضور در مسابقات کشوری (95/0 ± 8/2 سال) بودند. آنها پس از تکمیل پرسشنامه کمالگرایی (با همسانی درونی مناسب) یک تکلیف حرکتی ترکیبی از مهارتهای دریبل و شوت و شبیه به شرایط مسابقه را طی 3 بلوک 4 تلاشی اجرا کردند. ابعاد زمین تمرین 6×12 متر بود. شرکت کننده ها باید از خط شروع دریبل میکرده و پس از طی مسافت 25/4 متری به مدافع می رسیدند. پس از عبور از مدافع، در فضایی به طول 25/4 متر به جلو حرکت کرده و قبل ا
