اختلال نارسایی توجه /بیش فعالی (ADHD) یکی از شایعترین اختلالات مزمن رشدی است که حدود 7 درصد از کودکان مدرسه و 5 درصد از نوجوانان و بزرگسالان را شامل می شود(فروان، 2003). در پژوهشی نشان دادند که کودکان مبتلا به ADHD در مقایسه با کودکان عادی، در بازداری رفتار، حافظه فعال، خودتنظیمی انگیزشی و هیجانی، گفتار درونی دچار نقص های آشکاری هستند و این نقص ها در تظاهرات رفتاری به صورت تکانش گری، بیش فعالی، ضعف در عملکرد تحصیلی همراه است)سولانتو و همکاران,2001). انگلهارت و همکاران(2008) در پژوهش گسترده ای روی کودکان و نوجوانان مبتلا به ADHD به این نتیجه رسیدند که این کودکان و نوجوانان به واسطه مشکلات بازداری شناختی، عملکرد ناقصی در حافظه فعال دارند. حافظه فعال سامانه ای ذهنی است که وظیفه اندوزش و پردازش موقتی اطلاعات را برای انجام دادن یک رشته از تکالیف پیچیده شناختی، نظیر فهمیدن ، اندیشیدن، محاسبه کردن، استدلال کردن و یادگرفتن به عهده دارد(بدلی، 1986). شواهد پژوهشی متعدد حاکی از آن هستند که حافظه فعال نقش بسیار عمده و تعیین کننده ای در یادگیری و انجام تکالیف پیچیده شناختی دارد(گترکول و بدلی، 1993(. کاهش ظرفیت حافظه فعال در کودکان ADHD منجر به نقایصی در کنترل توجه و عملکرد های اجرایی می شود(راپورت و همکاران, 2008). توجه نیز به یک سری عملیات پیچیده ذهنی اطلاق می شود که شامل تمرکز کردن یا درگیر شدن نسبت به هدف، نگه داشتن یا تحمل کردن و گوش به زنگ بودن در یک زمان طولانی، رمزگردانی ویژگی های محرک و تغییر تمرکز از یک هدف به هدف دیگر است(سیدمن و همکاران,2006). مبانی نظری، اجزاء توجه، را شامل تنظیم برانگیختگی و مراقبت، توجه انتخابی ، توجه پایدار، فراخنای توجه یا توجه تقسیم شده بازدارندگی و کنترل رفتار می دانند(والرا و سیدمن,2006). توجه انتخابی به ظرفیت نگهداری و ابقاء یک مجموعه رفتاری یا شناختی در مواجهه با محرک -های حواس پرتی یا رقیب اشاره دارد. بنابراین این بخش, اندیشه(رهایی از حواس پرتی) را در خود جای می دهد(سلبرگ و متیو, 1989). بی توجهی به عنوان معیار اصلی اختلال نقص توجه- بیش فعالی/ تکانشگری در نظر گرفته می شود(وندر,1987).
