امروزه با توجه به اینکه بیمارهای صعب العلاج همانند سرطان به سرعت در حال افزایش و تهدید کردن سلامتی اقشار مختلف مردم می باشد، اهمیت بحث درمان این بیماری ها با توجه به سرعت انتشار آنها، بیش از پیش ضروری و مهم به نظر می رسد. یکی از راه های مهم درمانی که به سرعت درحال همه گیر شدن در بحث های پزشکی و بالینی می باشد، استفاده از نانوذرات حامل دارو برای برای رساندن دارو به نحو موثرتر به بافت های سرطانی می باشد. از کاربردهای دیگر این نانوذرات در بحث های دیگر پزشکی می توان تصویربرداری های مغناطیسی (MRI)، جداسازی سلول ها، ردیابی ذرات و حسگرهای زیستی را نام برد. نانوذرات حامل دارو برای درمان بیماری سرطان و متوقف کردن سرعت انتشار سلول های سرطانی، از اهمیت خاصی برخوردار هستند. در این پژوهش به بررسی حرکت این نانوذرات حامل دارو، همراه جریان خون در یک رگ دوشاخه دارای گرفتگی با درنظر گرفتن برهم کنش ذرات نسبت به یکدیگر، پرداخته شده است. از رهیافت های پژوهش حاضر توجه به این مورد است که با درنظر گرفتن جریان خون به صورت یک جریان نیوتونی در هندسه ی رگ اشاره شده، و تحت تاثیر یک میدان مغناطیسی خارجی، سعی گردیده است، که اثر پارامترهای مختلف برای رسیدن به بیشترین درصد جذب نانوذرات حامل دارو در محل بافت آسیب دیده، بررسی گردد، به این امید که گام کاربردی در این زمینه برداشته شود. پارامترهای مختلف در نظرگرفته شده عبارتنداز: قطر نانوذرات حامل دارو، فاصله ی میدان مغناطیسی تا رگ، سرعت جریان، نیوتونی یا غیر نیوتونی فرض کردن جریان خون، میزان و نوع گرفتگی، اثر قطر شاخه نزدیک به آهنربا و تاثیر در نظر گرفتن برهم کنش بین ذرات بر روی بازده جذب نانوذرات مغناطیسی مورد توجه قرار گرفته است. نتایج نشان داده اند که با افزایش قطر نانوذرات جذب ابتدا افزایشی و پس از آن به دلیل جذب پیش از موعد کاهشی خواهد شد. از طرفی افزایش فاصله ی رگ تا میدان مغناطیسی و هم چنین بالارفتن سرعت جریان خون منجر به افزایش جذب تا 50 درصد در ناحیه بافت آسیب دیده، در سایزهای بالای نانوذرات خواهد شد. قابل ذکر است که درنظر گرفتن جریان خون به صورت نیوتونی، موجب تأثیر بیش از حد نیروی مغناطیسی وارده به نانوذرات حامل دارو ناشی از میدان مغناطیسی خواهد شد که نتیجه آن جذب تا 16.67 درصد بیشتر در قطرهای پایین تر، نسبت به حالت غیرنیوتونی می باشد. هم چنین درنظرگرفتن برهم کنش بین ذرات، موجب افزایش و تاثیر مطلوب تا 11 درصد بیشتر هنگام جذب نانوذرات در تزریق تصادفی خواهد شد.
