تخریب نشاندار پروتئین ها نه تنها رهبری رشد سلول که کنترل کیفیت آن را نیز برعهده دارد. به این ترتیب پروتئین موسوم به P53 نقش هایی به غایت مهم برعهده دارد. نگاهبان خصوصیات ارثی و مهار کننده تومور ها. سلول سالم تنها مقادیر اندکی از این پروتئین را در خود دارد. البته بی وقفه در سلول ساخته می شود، ولی به همان روش پیش گفته نابود سازی پروتئین ها، از میان می رود. این ماشین بدون بازده به هیچ وجه مازاد نیاز و چیزی تجملی برای سلول نیست، چه بدین وسیله سیستم حیاتی ترمیم داخل سلولی را مهار می کند: بدین معنی که هرگاه دستگاه وراثتی سلول دچار آسیب شد- چه در نتیجه فرآورده های مضر متابولیسم (رادیکال ها)، یا ورود میکروب ها به بدن و یا به خاطر تابش نور (نور خورشید)- آنگاه سلول نابودی P53 را متوقف خواهد ساخت. مقدار این پروتئین در سلول رو به افزایش خواهد گذاشت، بدین ترتیب، تعدادی از ژن ها شروع به فعالیت خواهند کرد و بلافاصله دستگاه وراثتی سلول را ترمیم خواهند کرد. در صورتی که این فرآیند ترمیم موفقیت آمیز نبود (مثلاً به خاطر آن میزان آسیب وارده بسیار زیاد است) نگاهبان سلول مهار را رها می کند: پروتئین های P53 روند خودکشی سلول را به جریان می اندازند.
