مراحم آشنگرف

طبق تعریف WHO/FAO پروبیوتیک ها ریزسازواره های زنده ای هستند که وقتی به مقدار کافی مصرف شوند، موجب سلامتی میزبان می شوند. تاکنون برای ساخت فرآورده های پروبیوتیک در دنیا از روش خشک انجمادی استفاده شده است که علی رغم تأیید کارایی آن، پرهزینه و زمان بر است. هدف از انجام این تحقیق، بررسی شرایط خشک کردن باکتری پروبیوتیک لاکتوباسیلوس رامنسوس با روش خشک پاششی می باشد. در این مطالعه از روش خشک پاششی برای میکروانکپسوله کردن و خشک کردن این باکتری استفاده شد و نقش عوامل مختلفی ازجمله متغیرهای دستگاه و مواد پایدارکننده بررسی گردید. آزمون های زنده مانی، مقاومت به اسید و نمک، تعیین میزان رطوبت، انحلال و حلالیت انجام شد. بررسی تأثیر سه دمای ورودی مختلف C) °150،160 و 170) بر زنده مانی این باکتری نشان داد که اختلاف معنی داری بین این سه دما وجود ندارد با توجه به اینکه مصرف انرژی با دمای ورودی C°150 کمتر است، این دما برای ادامه آزمایش استفاده شد (p>0.05). همچنین بررسی تأثیر نرخ های خوراک دهی مختلف (ml/min 5، 8 و 10) در دمای ورودی C°150 نشان داد که نرخ خوراک دهی ml/min8 با درصد زنده مانی 36/56% اختلاف معنی داری با دیگر نمونه ها دارد (p<0.05)؛ بنابراین شرایط مناسب برای خشک پاششی دمای C°150 و نرخ خوراک دهی ml/min 8 در نظر گرفته شد. میکروانکپسوله کردن با مواد مختلف نشان داد که اگرچه افزودن موادی نظیر کتیرا، صمغ عربی و سوکروز تأثیر شاخصی بر افزایش زنده مانی این باکتری نداشته اند، با این وجود در بین آن ها، سوکروز باعث پایداری طولانی مدت این باکتری شده، به طوری که جمعیت سلولی زنده بعد از یک ماه فقط 41/0 واحد لگاریتمی در دمای نگهداری C°4 کاهش داشته است. نتایج به دست آمده نشان داد که میکروانکپسوله کردن در افزایش زنده مانی لاکتوباسیلوس رامنسوس در شرایط نمکی تأثیری داشته و اثر معنی داری مثبتی بر زنده مانی این پروبیوتیک در شرایط اسیدی (در pH های برابر 5/2 و 4) داشته است (P<0.05). برای مقاوم سازی باکتری ها به شرایط خشک پاششی، باکتری ها در معرض شوک حرارتی و تیمار با پراکسید هیدروژن و نمک قرار داده شدند. نتایج نشان داد که باکتری تیمارشده با نمک بیشترین درصد زنده مانی (18/78%) را نسبت به تیمارهای انجام شده با پراکسید هیدروژن یا شوک حرارتی بلافاصله بعد از خشک پاششی دارد ولی با نمونه ی کنترل (با درصد زن