نانوذرات، ساختار هایی میکروسکوپی با حداقل یک بعد کوچک تر از 100 نانومتر هستند. این ساختار ها به دلیل کاربردهای فراوانی که در زمینه اپتیک، الکترونیک و علوم زیست پزشکی می توانند داشته باشند بسیار مورد توجه قرار گرفته اند. سنتز نانوذرات از طریق دو رویکرد بالا به پایین و پایین به بالا به انجام رسیده است. در رویکرد بالا به پایین، یک جزء بزرگ به اجزای کوچک تر با اندازه دلخواه شکسته می شود، درحالی که در رویکرد پایین به بالا، فرآیند سنتز از سطح اتم ها شروع شده و براساس تبدیل های اتمی و تراکم مولکولی پیش خواهد رفت. روش های فیزیکی سنتز نانوذرات، انرژی بر هستند و به سیستم ها یا تجهیزات خلاء پرهزینه ای برای آماده سازی احتیاج دارند، افزون بر این محدودیت ها نیاز آن ها به دمای بالا و عدم سازگاری با محیط زیست را می توان ذکر نمود. روش های شیمایی به طور کلی واکنش-پذیری و سمیت ذرات را افزایش می دهند و ممکن است به دلیل ترکیبات ناشناس موجود در ساختار و عدم پیش بینی دقیق عملکرد آن ها به سلامت انسان و محیط زیست آسیب برسانند. مواد شیمایی روی سطح نانوذرات و حلال های غیرقطبی تجمع می یابند و این منجر به محدودیت استفاده آن ها در کاربرد های زیست پزشکی خواهد شد. علاوه بر معایب ذکر شده برای سنتزهای مبتنی بر شیمی، هزینه بر بودن، نیازمندی به صرف انرژی زیاد و خطرات احتمالی برای موجودات زنده را می توان ذکر نمود. در این بین نیاز فوری جهت توسعه تکنیک های سنتز نانوذرات سازگار با محیط-زیست، زیست سازگار، غیرسمی وجود دارد. در حوزه نانوتکنولوژی سبز، ستنز بیولوژیکی نانوذرات مهم ترین مولفه را تشکیل می دهد و به این خاطر توجه پژوهشگران را به پژوهش در این حوزه به خود جلب کرده است. مخمرها توانایی تجمع و سم زدایی فلزات سنگین را به دلیل وجود آنزیم های مختلف ردوکتاز دارند که نمک های فلزی را به نانوذرات فلزی با توزیع اندازه باریک و در نتیجه پراکندگی کمتر کاهش می دهد. همچنین رشد سریع سویه های مخمر و استفاده از مواد مغذی ساده، مخمرها را به عنوان ابزاری ایمن و کارآمد برای سنتز زیستی نانوذرات مناسب کرده اند. در این پژوهش، سعی شده است که استراتژی های مختلف شامل سلول های رویشی، سلول های در حال استراحت، عصاره عاری از سلول و سوپرناتانت کشت سلول در سنتر سبز نانوذرات توسط سویه های مخمری مورد بررسی قرار گیرد.
