در جنگل‌های کردستان، در شهرستان های بانه و مریوان، تقریبا هر روستای جنگلی دارای یک آرامگاه داخل جنگل بوده که به عنوان منزلگاه مقدسی برای جسم و روح گذشتگان آن مردم، بسیار محترم شمرده می شوند که به آنها آرامگاه های جنگلی گفته شده و به شدت توسط مردم محلی حفظ و نگهداری می‌شوند. این مناطق را عملا می توان به عنوان مناطق حفاظت شده ای با ضریب حفاظتی بسیار بالا در نظر گرفت که هیچ گونه هزینه ای برای دولت نداشته و به صورت خود جوش، توسط مردم محلی، در جنگل های زاگرس شمالی، نگهداری می شوند. آرامگاه های جنگلی دارای قوانین و تابوهای بسیار سختگیرانه ای از جمله ممنوعیت تغییر کاربری، چرای دام، شکار، جمع‌آوری علوفه، جمع آوری گیاهان خوراکی برای استفاده تجاری، استفاده از الوار و هیزم و ... می باشد و چون هر روستایی، آرامگاه ویژه خود را دارد و هر روستا، دارای قوانین و تابوهای گاها متفاوتی نسبت به سایرین است، بنابراین میزان دستخوردگی و حفاظت آنها نیز تا حدی متفاوت می باشد. مردم محلی در بعضی از این مناطق، با گلازنی های بسیار محدود در دوره های بیش از 10 سال (معمولا) و جمع آوری چوب های خشک شده کف و اطراف جنگل، این آرامگاه ها را در برابر آتش سوزی حفاظت می کنند. می توان گفت این توده ها به چند دلیل حائز اهمیت فراوان هستند: 1) مردم محلی به صورت رایگان از این مناطق محافظت می کنند، 2) این توده ها عملا نشان دهنده یا معرف جنگل های دست نخورده واقعی زاگرس، با کمترین آشفتگی هستند، 3) با توجه به اینکه اکثر جنگل های اطراف این مناطق، به طرق مختلف، از گلازنی گرفته تا سایر بهره برداری ها مرسوم در منطقه، مورد استفاده قرار گرفته و اصولا دچار آشفتگی های زیادی شده اند، لذا این مناطق، به عنوان سایت های کمتر دستخورده، برای مطالعات اکولوژیکی و ساختاری جنگل ها، مناطق مناسبی محسوب می شوند. 4) سطح و تعداد این توده ها، متاسفانه، در 25 سال اخیر به شدت رو به کاهش بوده اند (به دلیل تغییر ارزش‌ها و تابوهای آنها به ویژه برای جوانان و شرایط اقتصادی و مواردی دیگر) و عملا می توان اذعان کرد این مساله، فرصتی مهم است که دولت و سایر سازمان‌های بین‌المللی را برای محافظت از آنها قانع نمود.
