سینما، عرصه بازنمایی واقع‌گرایانه ناکجاآبادهایی معلق میان واقعیت و فراواقعیت است که ضمن تبعیت از ساختار هتروتوپیایی، منطق گفتمانی قدرت نیز بر آن حاکم است. شاید سینمای کُرد را بتوان مصداق بارز این نگاه دانست. روش تحقیق در این پژوهش کیفی است و به‌همین‌منظور از میان فیلم‌های تولیدشده‌ی سینمای کُرد (از ابتدا تا سال 1395) تعداد پانزده فیلم به‌شیوه‌ی کُدگذاری آزاد برای مطالعه انتخاب شدند. در این مقاله با استناد به نظریه‌های مختلف اندیشمندان حوزه مطالعات مکان، با رویکرد هویت‌محور، اقدام به ارایه‌ی مدلی مفهومی برای خوانش آسان‌تر از مکان در قالب الگوی پیشنهادی شده است. مطالعه‌ی جنبه‌های گوناگون مکان (خشونت مکانی، مکان‌های نمادین، دگرمکان‌ها، خانه و وطن) جملگی بحث‌هایی در حوزه هویت هستند که به‌مدد مکان برجسته شده‌اند. سینماگران کُرد با تصویر کردن حاشیه‌ها و نامکان‌ها، بیشترین سهم را در بازنمایی دگرمکان‌ها، داشته‌اند. دگرمکان‌ها، در این سینما به اشکال مختلفی بازنمایی و ارایه شده‌اند. این فیلم‌ها با پرداختن به مضامینی چون جنگ، نسل‌کشی، فقر، آوارگی و مهاجرت، حاشیه‌نشینی و طردشدگی ( با داستان‌هایی مرتبط با کودکان وزنان)، دست به تولید نشانه‌هایی چون مرز، اردوگاه، معلولیت، دگرمکان‌ها، کوهستان، برف، مین، قاچاق، زده‌اند که همه دلالت‌هایی هویتی و اغلب در حوزه هویت فرهنگی هستند.
