بهبود شرایط زندگی در محیط های شهری علاوه بر آنکه بر جذابیت آنها می افزاید، بستری مناسبی را نیز جهت دستیابی به اهداف کلان توسعه پایدار فراهم می سازد. با این وجود، رشد شتابان شهرنشینی، و عواملی از اتخاذ سیاست های کوتاه مدت برای برون رفت از شرایط و مشکلات شهری، و نبود نقش فعال برنامه ریزان در فرایند تصمیم گیری و تصمیم سازی های مرتبط با توسعه شهری موجب شده تا نه تنها شرایط زندگی در شهرهای بزرگ نسبت به گذشته بهتر نگردد بلکه هرزمان بر دامن مشکلات شهرها و زندگی در این سکونتگاه ها افزوده می شود. این وضعیت در بسیاری از شهرهای ایران، که با پیامدهای رشد شتابان شهر از یک سو ، و نبود منابع مالی و انسانی کافی در مدیریت فرایند دست به گریبان هستند، نیز به خوبی قابل درک است. از این رو، پژوهش حاضر می کوشد تا ضمن شناسایی مشخصه های جوامع شهری زیست پذیر، وضعیت زیست-پذیری بخش مرکزی شهر قم ارزیابی نماید و به این پرسش پاسخ دهد که این محدوده از نظر شاخص های زیست پذیری چه وضعیتی دارد و چه تفاوتهایی در شاخص ها وجود دارد؟ این پژوهش با روش توصیفی – تحلیلی و همچنین بررسی های اسنادی، پیمایشی و میدانی به عنوان ابزار گردآوری داده ها اتخاذ شده در این پژوهش می باشد. یافته های پژوهش نشان می-دهد که بخش مرکزی شهر قم از لحاظ معیارهای اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی دارای وضعیت نسبتا نامطلوبی برای زندگی است که بایستی سیاست هایی برای تمرکززدایی فعالیت ها، تغییر در سیاست ها توسعه مبتنی بر خودرو محوری، تلاش در جهت تثبیت ساکنان قدیمی منطقه (نوسازی، افزایش کیفیت خدمات محله) و از این دست موارداتخاذ گردد تا کیفیت زندگی در این بخش از شهر بهبود یابد.
