بخش غیر رسمی به عنوان یکی از ابعاد فقر در بسیاری از شهرهای کشورهای در حال توسعه شناخته شده است. شهرنشینی و فعالیت غیررسمی به موازات شهرنشینی رسمی در بیشتر این کشورها رشد کرده و با با چنین روندی یکی از جنبه های اصلی اقتصاد شهری خواهد بود. با وجود چند دهه تلاش مدیریت شهری هنوز هم بخش غیررسمی یک از مشکلات اصلی مدیریت شهری در ایران است. در تلاش های برنامه ریزی شهری در ایران برای ساماندهی بخش غیررسمی رویکرد جامعی به مسئله وجود ندارد و عمدتاً بخش غیررسمی در برنامه ریزی شهری نادیده گرفته شده است. بررسی های اخیر نشان می دهد که بخش عمده ای از جمعیت شهرهای ایران در بخش غیررسمی شاغل است. این روند فزاینده به دو عامل رشد طبیعی جمعیت و مهاجرت ها باز می گردد. از سوی دیگر بیشتر فقرای شهری در بخش غیررسمی شاغل هستند ، از این رو هر برنامه ای برای ارتقا بخشی و توانمندسازی اجتماعات فقیر و کاهش فقر باید به این عرصه بپردازد. این مقاله با تاکید بر ماهیت دوگانه بخش غیررسمی بر پیشداوری و سوء برداشت هایی در این زمینه اشاره دارد. بنابراین برای توسعه شهر نیاز است که رویکردهای رایج مدیریتی و سیاست سازی در شهرهای ایران تجدید نظر شود و به در بر گرفتن تمامی گروه های ذی نفع در این روند توجه شود.
