در طول 20 سال گذشته سه فرایند توسعه عمده جایگاه شهرها را در اقتصاد جهانی بنیان گذاشت. این فرایندها عبارت اند از : - پراکنش سرزمینی فعالیت های اقتصادی. که جهانی شدن یکی از اشکال آن است به رشد عملیات و کارکردهای متمرکز انجامیده است . در این حالت منطق جدیدی برای انبوهش و شرایط اصلی مرکزیت گرایی مجدد شهرها در کشورهای پیشرفته به وجود می اید . فناوری اطلاعات که غالبا از نظر جغرافیایی خنثی تلقی می شود عملا به تمرکز فضایی می انجامد. فناوری اطلاعات، پراکنش جغرافیای و در عین حال یکپارچه سازی بسیاری از فعالیت ها را ممکن می سازد. اما در وضعیت ویژه ای که در آن تسهیلات فناوری اطلاعات فراهم است . پیشرفته ترین کاربران در پیشرفته ترین مراکز ارتباط راه دور تمرکز می یابند . اگرچه توسعه شان در مقایسه با شهرهای جهانی، در مقیاس جغرافیایی وحدودتر و سطحی نازل تر از پیچیدگی صورت می پذیرد. - اداره و مدیریت متمرکز بر فعالیت های اقتصادی ای که دارای آرایش پراکنده جغرافیایی هستند ، به اجبار به مثابه بخشی از نظام جهانی شکل می گیرد . از این رو ایجاد مجموعه وسیعی از خدمات تخصصی عالی، زیرساخت های ارتباط از دور و خدمات صنعتی ضرورت می یابد . شهرهای بزرگ ، مراکز خدمات رسانی و تامین مالی تجارت بین المللی، سرمایه گذاری و فعالیت های ستادی هستند و در این مفهوم شهرها مکان تولید راهبردی برای بخش های اقتصادی پیشرو زمان به شمار می روند . چنین کارکردی در برتری این فعالیت ها در اقتصاد شهرهای بزرگ منعکس است و به همین ترتیب شهرهایی که به مثابه مرکز منطقه عمل می کنند پیشرفت مشابهی را نشان می دهند . در چنین چرخه ای ،تاثیرات فضایی تراکم خدمات رسانی در سازماندهی تمام صنایع شهر افزایش می یابد.
