خسارات و تلفات سوانح طبیعی بیش از پیش در شهرها متمرکز شده است. سوانح طبیعی از سال 2006 تا 2015 میلادی 771.911 نفر تلفات جانی و بیش از 1.424.814 میلیون دلار خسارات مالی در جهان به بار آورده است. در این میان کشور ایران نیز همواره به خاطر داشتن ساختارهای مکانی-فضایی ویژه، سوانح طبیعی زیادی را متحمل شده و یکی از 10 کشور دنیا از حیث مرگ و میر ناشی از سوانح طبیعی است. از این قبیل سوانح می توان به زمین لرزه بوئین زهرا در سال 1342 با 12 هزار نفر کشته، زمین لرزه بم در سال 1382 با 42 هزار نفر کشته و زمین لرزه 21 آبان ماه 1396 ازگله-سرپل ذهاب با 620 نفر کشته اشاره کرد . در این رابطه تغییرات چشم گیری در نگرش به سوانح دیده می شود؛ به طوری که دیدگاه غالب از تمرکز صرف بر کاهش آسیب-پذیری، به افزایش تاب آوری در مواجهه با سوانح تغییر پیدا کرده است. پژوهش حاضر به ارزیابی تاب آوری کالبدی منطقه 8 شهر شیراز در برابر سوانح طبیعی می پردازد. بر این اساس با روش توصیفی-تحلیلی به شناسایی شاخص ها و عوامل موثر در میزان تاب آوری کالبدی پرداخته تا چارچوبی برای ارزیابی تاب آوری کالبدی منطقه 8 شهر شیراز در برابر سوانح طبیعی ارائه می-دهیم. برای این منظور چهار جنبه شامل 19 شاخصه برای تاب آوری کالبدی تعیین شده، با توجه به یکسان نبودن اولویت هر یک از این شاخصه ها با روش تحلیل سلسله مراتبی (AHP) بر اساس نظر کارشناسان وزن دهی شد و در نهایت با روش همپوشانی وزنی جمعی در محیط Arc GIS به تحلیل آن پرداخته که نتایج حاصل از آن نشان می دهد. منطقه 8 شهر شیراز در شرایط تاب آوری مناسبی قرار ندارد تنها قسمت تجاری و نوساز حاصل از توسعه اطراف حرم در طبقه تاب آوری خیلی زیاد قرار دارد. تقریبا 1000 ساختمان منطقه طبقه تاب آوری خیلی کم را شامل می شود که بیشترین آن به ترتیب، در محله های سنگ سیاه و سردزک قرار دارد و باید در الویت اقدامات تاب آوری کالبدی قرار گیرند. عامل مهمی که باعث عدم حرکت به سوی تاب آور کالبدی است، ناشی از فرسودگی و نا کارآمدی بافت و عدم ارزیابی تاثیر اقدامات صورت گرفته در بافت می باشد.
