امروزه پدیده ی فقر که بویژه پس از صنعتی شدن به تدریج مورد توجه قرار گرفت و با چرخش فضایی و در قالب گذار از امر روستایی و صنعتی به امر شهری و با ورود به مرحله ی دوم انباشت سرمایه در شهرها، شکلی جدید به خود گرفت، ناشی از نابرابری های سطح جهان و نیز ناشی از غلیدی ایدئولوژی قدرت، تولید مفهوم توسط دانش (جامعه ی علمی و سرمایه داری جهانی دانست که در حال باز تولید فقر است. دهه ها است که نمود کالیدی این پروبلماتیک با عناوین مختلفی از جمله سکونت گاه های فقیر نشین شهری، سکونت گاه های غیررسمی، حاشیه نشینی، زاغه نشینی، بافت های مسئله دار و به کار می رود. در این گذار در سطح جهانی، در دوره - های مختلف، دیدگاههای متفاوتی برای برخورد با این پدیده اتخاذ شده است که هریک شروع گفتمانی غالب در این پروبلماتیک بوده است. هریک از این گفتمان ها ینایر مطالبات و الزامات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی جامعه و نیز کاستی هایی که گفتمان حاکم به آن دچار شده اند، نظام معنایی خود را بازساخته و آن را به عنوان نظامی کارآمد و توانمند در برون رفت از مشکلات جامعه ارائه میدهد. در این راستا گفتمان فرهنگ فقر مطرح شده از سوی اسکار لوئیس به عنوان یکی از گفتمان های مطرح شده در گفتمان توسعه در سطح بین الملل مورد بررسی قرار خواهد گرفت. شاخه ای از آن در این پژوهش با روش تحلیل انتقادی گفتمان نخست در سطح متن و پرکتیس های گفتمانی و سپس در سکونتگاه خودانگیختهی چمن شهر کرمانشاه در سطح پر کتیس های اجتماعی بررسی خواهد شد. در این راستا نتایج پژوهش نشان از دیدگاهی انتزاعی توسط فن سالاران دولتی و علمی نسبت به این مسئله دارد که بیش از پیش موجب انگ زدن به این شهروندان به عنوان شهروند درجه ی دوم و ساکنان نواحی غیررسمی" می شود. در حقیقت فرآیندهای غیررسمی را نه فقط در میان مهاجران با اقشار فقیر، بلکه در میان گروه هایی که پیش تر در زمردی طبقهی متوسط بودند و حتی کارمندان دولت و متخصصان نیز گسترش داده است. در نهایت، ذکر چند نکته در خصوص زیست غیررسمی ضروری است. نخست آن که زیست غیر رسمی شهری تنها شامل فعالیتهای فقرا، یا وضعیت خاص کار و به حاشیه رانده شدگان نیست، بلکه منطق سازماندهی ای است که ذیل پارادایم آزادسازی اقتصادی شکل گرفته است. علاوه بر این، پرکتیس های غیررسمی و رسمی به طور پیشینی به سان کمیتی سنجش پذیر و مجزا وجود ندارند. غیررسمیت،
