دهه 1350 و 1360 با توجه به دگرگونی ژرف اجتماعی، اقتصادی و سیاسی با مهاجرت های گسترده در کشور و رشد شتابان شهری همراه بود. کرمانشاه نیز به مثابه مرکز منطقه غرب کشور در این دوران با دگرگونی اجتماعی و اقتصادی و رشد پر شتاب جمعیت روبرو شد. بخش چشمگیری از جمعیت افزوده شده به شهر از گروه های کم درآمد و تهیدست روستایی بودند که بیشتر آنان عواملی چون تنگناهای اجتماعی و اقتصادی روستا و جنگ از دیار خود رانده بود. گردهم آمدن انبوه تهیدستان بدون سرپناه از یک سو و نبود برنامه و شرایط ایجاد مسکن و زیرساخت در شرایط انقلاب و جنگ از سوی دیگر شرایط را برای برپایی و رشد فراینده سکونتگاههای غیر رسمی فراهم کرده بود. دولت آباد کرمانشاه در دهه1350 شکل گرفت و در دو دهه به سکونتگاههای کامل و در توان مالی بسیاری از تهیدستان شهر تبدیل شد. دولت آباد با الگوی از پیش اندیشیده شد. اما غیر رسمی برپا شد و با الگوی خودیاری خودانگیخته شکل یافت. سپس با اضافه شدن برنامه های حمایتی دولتی به تدریج با الگوی خودیاری حمایت شده به یک سکونتگاه مطلوب بدل شد. چند دهه علیرغم ساخت و باز ساخت کالبدی و دگرگونی های اجتماعی هنوز هم دولت آباد به یک الگوی خوب تامین مسکن تهیدستان شهری است و این شرایط را دارد که به مثابه یک تجربه خوب از توانمندی گروههای فقیر شهری برای آفرینش یک سکونتگاه امید ترویج شود.
