در مطالعات شهرهای ایرانی- اسلامی بدان صورت به مفهوم شهر کُردنشین پرداخته نشده است و این مفهوم عمدا یا سهوا در ادبیات مطالعات معماری و شهرسازی خاورمیانه به فراموشی سپرده شده است. در مطالعات شهرهای اسلامی، به ویژه در محدوده خاورمیانه، مفاهیم شهر ایرانی، عربی و تُرکی به فراخور مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته اند. این خلا وجود پژوهشی مدون را در این زمینه ضروری می گرداند. بدین منظور پژوهش مذکور در راستای «تبیین مفهوم شهر کُردی» در پی پُر نمودن خلا مذکور است. در راستای دست یابی به این هدف، مفهوم شهر در تمدن های تاریخی، شهر اسلامی، شهر در خاورمیانه (شهر عربی، شهر تُرکی، شهر ایرانی) از طریق بررسی در مولفه های سازنده، مورد بررسی قرار گرفت. در فصل یافته های پژوهش، در ساختاری مشابه با فصل دوم، شهرهای سنندج و کرمانشاه به عنوان شهرهای نمونه، مورد بررسی و تحلیل قرار گرفتند. پس از این، با یافتن مشابهت ها و تفاوت ها در شهرهای نمونه با شهرهای بررسی شده در فصل دوم، از طریق مقایسه ای تطبیقی و با هم پوشانی لایه ای در مولفه ها، مفهوم شهر کُردی مورد تبیین قرار گرفت. موضوع پژوهش در قالب پژوهشی مدون و اینچنینی، تا به حال تدوین نشده است. بنابراین پژوهش مذکور پژوهشی نو و ایده ای جدید به شمار می آید. پرداختن به مفهوم شهر کُردی و ویژگی های آن تنها در قالب مقالاتی انگشت شمار مورد بررسی قرار گرفته است که از محدودیت های پژوهش همین محدودیت منابعی است که به طور مستقیم به موضوع پژوهش پرداخته باشند. روش گردآوری اطلاعات در این پژوهش از نوع مطالعات کتابخانه ای و برداشت میدانی است. ماهیت پژوهش از نوع مباحث بنیادی نظری و توصیفی- تاریخی همچنین کیفی است. با استفاده از یافته های فصل چهارم مشخص شد که مفهوم شهر کُردی، مفهومی است برگرفته از مفهوم شهر- تپه یا شهر- قلعه و همچنین شهر- دره، با معماری نسبتا برون گرا و بیش از هر چیز شهری سیاسی- فرهنگی با ساختار نیمه مستقل و فرهنگ کُردی خاص و متنوع خود. شهری در دامان طبیعت و در راستای آن با قدمتی هزاران ساله که در کانونِ گهواره تمدن شکل می گیرد.
