نظام شهری و شهرنشینی در ایران متاثر از صنعتی شدن غرب و رواج الگوی توسعه برونزا و همزمان با ازمیان رفتن نظام مبتنی بر زمین و کشاورزی دچار تحول و دگرگونی عمیقی شد. ویژگی بارز این تحول توسعه متمرکز بر شهرها، مهاجرت فزاینده سلسله مراتبی از روستاها و شهرها کوچک به شهرهای بزرگ بود که دگرگونی تدریجی الگوی سنتی سلسله مراتب سکونتگاهها و توزیع نامتعادل جمعیتی در کشور شد. منطقه زاگرس با پنج استان در غرب ایران نیز که دارای سابقه کهن شهرنشینی است از این دگرگونی مستثنی نبوده و تحول چشمگیری را در چند و چون پراکنش سکونتگاههای انسانی تجربه کرده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی نظام شهری این منطقه از کشور می باشد و روش تحقیق توصیفی- تحلیلی بوده و برای جمع آوری داده ها از منابع کتابخانه ای و داده های سرشماریهای رسمی کشور استفاده شده است. نتایج بدست آمده نشان می دهد که در منطقه زاگرس علارغم رشد تعداد و اندازه شهرها در تمامی استانهای آن، پدیده نخست شهری وجود ندارد و تعادل در بیشتر دوره های سرشماری در شبکه شهری وجود داشته است، به گونه ای که شاخص نخست شهری از 0.171 به 0.178 رسیده است. همچنین شاخص عدم تمرکز منطقه از 0.765 در سال 1335 به 0.750 در سال 1385 رسیده که نشان می دهد به میزان تمرکز در منطقه اضافه شده است. هر چند تا سال 1375 از تمرکز شهری منطقه کاسته شده است.
