خش غیر رسمی شامل فعالیت های خوداشتغالی در مقیاس کوچک و خصوصاً در سطح ساده ای از سازمان دهی و فن آوری است که با هدف اصلی ایجاد اشتغال و درآمد تشکیل می شود. این نوع خوداشتغالی بدون موافقت نها دها و مقامات رسمی شکل می گیرد و خارج از قوانین و مقررات جاری است. عدم رسمیت رابطه نزدیکی با فقر دارد و فقرا که عمدتاً توان اقتصادی و سیاسی تأمین معیار های رسمیت را ندارند جهت تأمین نیاز های خود ناگزیر به بخش غیر رسمی پناه می برند. بنابراین برای بخش عمده ای از جمعیت شهری که غالباً از دهک های درآمدی پایین است. بخش غیر رسمی عمده ترین راه بقا و ارتقا به شمار می رود. در شرایطی که شهر های بزرگ کشور های در حال توسعه، از جمله تهران، با پدیده فزون شهر نشینی مواجه اند و جمعیت شهری بسیار فراتر از ظرفیت اشتغال رسمی شهر رشد کرده است و بخش رسمی نیز در اشتغال آفرینی با محدودیت های جدی روبروست، توجه به بخش غیر رسمی در زمینه های اشتغال آفرینی شهری و بهبود شرایط کسب و کار از مشخّصه های حکمرانی خوب در این شهر هاست. ویژگی هایی چون ورود و خروج آسان، سرمایه بری اندک، نبود محدودیت های مختلف، نیاز اندک به مهارت و تحصیلات، تکنیک ساده و بومی و سازگاری با محیط، اتکا به منابع داخلی، مهارت اندوزی در طول کار و از این قبیل ویژگی ها عرصه بخش غیر رسمی را به فرصتی برای برنامه ریزی مدیریت محلی در این شهر ها بدل کرده است. در حالی که در سطوح مختلف تصمیم سازی و تصمیم گیری مدیریت محلی پیش داوری های عموماً نا درستی در رابطه با بخش غیر رسمی وجود دارد، این بخش روز به روز نقش فزاینده ای را در اقتصاد اجتماعات محلی ایفا می کند. هدف این مقاله تبیین نقش ارزنده و در خور توجه بخش غیررسمی در اقتصاد جوامع محلی و اهمیت آن به مثابه ابزاری برای توانمند سازی فقرای شهری است. با توجه به شرایط و ویژگی های بخش غیر رسمی ابعاد عمل و فعالیت آن عمدتاً در سطح محلی و برنامه ریزی برای آن نیز در سطح جامعه ی محلی امکان پذیر است. در شرایطی که خانه برای فقرا یک کار گاه است، محله که متشکل از این مساکن است محیط کاری به شمار می رود و شبکه اجتماعیِ گسترده ای در آن برقرار است. در حالی که مسؤولان در سطح ملی به مسأله فقر و اشتغال می پردازند، مسؤولان محلی با مسأله بخش غیر رسمی در ابعاد محلی آن درگیرند و باید زمینه های شکل گیری کار مناسب در این بخش را فراهم
