فقر شهری و سکونتگاه های غیر رسمی به یکی از مسائل و چالش های مدیریت در سطوح مختلف تبدیل شده است. در حالی نیمی از جمعیت جهان ساکن شهرهای بزرگ و کوچک شده است، سکونتگاه های غیررسمی به جزء جدایی ناپذیر شهرهای بزرگ جهان در حال توسعه تبدیل شده اند. سکونتگاه های غیررسمی مسکن بخش عمده ای از فقرای شهری را تدارک می بیند که بازار رسمی توان تامین آن را ندارد، مکانی برای سکونت گروه های فقیر می شود که در خدمت اقتصاد شهر هستند و نیروی کار ارزان را برای اقتصاد شهر فراهم می کند. در عین حال سکونتگاه های غیر رسمی در بر دارنده مشکلات و مسائلی هستند که پایداری شهرها را تهدید می کند. آسیب پذیری گروه های اجتماعی، تجمع فقر و برخی آسیب های اجتماعی، ناپایداری کالبدی، محیطی ، اجتماعی و اقتصادی از ویژگی هایی است که این محلات را به مثابه مشکل و مسئله در نظام برنامه ریزی مطرح می کند. اسکان غیررسمی در دهه گذشته در شهرهای ایران دچار تحول شکلی و تکوینی شده که در این سخنرانی جنبه های اصلی تحول آن مورد بررسی قرار گرفته است.
