در مجموع امروزه اسکان غیررسمی از جمله زمینه های ناپایداری شهرهای جهان درحال توسعه از جمله ایران به شمار می رود و برآوردها نشان می دهد همچنان که درحال گسترش است و این پدیده به جزء جدائی ناپذیر شهرهای جهان درحال توسعه تبدیل شده است. اگرچه سابقه پدیده اسکان غیررسمی (حاشیه نشینی)در ایران درمواردی به پیش از آغاز دوران نوسازی نسبت داده شده است. اما طرح و بررسی آن به ویژه به دهه 1340 باز می گردد که دراشکال متنوع به عنوان یکی ازمشکلات شهرهای بزرگ ایران مطرح شد که ازنظرگونه شناسی این مساکن درشکل آلونک، زاغه، کپر، چادر، اطاق، قمیر، زیر زمین، مقبره ،گرگین و از این دست ظهور کردند. درحال حاضر برآورد دقیقی از میزان اسکان غیررسمی وجود ندارد اما رقم حول و حوش 20درصد از کل مساکن شهر منطقی به نظر می رسد و بررسی ها نشان می دهد که در ایران نیز ابعاد مسئله در حال گسترش است. در باب حل مشکل اسکان غیررسمی نیز برداشت ها شامل طیفی فکری از لیبرال تا محافظه کار را شامل می شود که راهکارهایی چون رها گذاشتن مسئله، اصلاح پدیده، حل ریشه ای و ریشه کن کردن آن را دربر می گیرد. بر این اساس در ایران نیز درحل مشکل اسکان غیررسمی راهبردهای متفاوتی به آزمون گذاشته شده است. از تخریب سکونتگاه ها، ایجاد مجتمع های مسکونی جایگزین و سیاست های کلی تری چون طرح های زمین –خدمات وحتی راهبردی چون شهرهای جدید، مجموعه سیاست هایی را شامل می شود که طی چند دهه گذشته تجربه شده و غالباً چندان تاثیرگذار نبوده و شهرنشینی غیررسمی راه خود را پیموده است .
