سکونتگاههای غیررسمی به مثابه یکی از پیامدها و ویژگی های بارز شهرنشینی معاصر در کشورهای در حال توسعه و از جمله ایران بوده اند. طی سده گذشته رویکردهای متفاوتی از سوی نظام برنامه ریزی در کشورهای مختلف برای حل یا کاهش ابعاد این مسأله برگزیده و اجرا شده است. از نادیده انگاشتن تا توانمندسازی، طیفی از اقدامات و سیاست ها را در بر می گیرد که به فراخور شرایط تاریخی و جغرافیائی مورد توجه قرار گرفته اند. این سیاست ها تحت تأثیر مکاتب، نظام های سیاسی و اجرائی و یا سازمان های بین المللی ترویج شده و کمابیش در بیشتر این کشورها تجربه شده اند. در ایران و در شهر کرمانشاه، به عنوان یکی از مراکز عمده استانی و دارای مسأله اسکان غیررسمی، طی چند دهه گذشته اقدامات و رویکرد های متفاوتی برای رفع این مشکل تجربه شده است. اکنون پس از چند دهه تلاش نظام برنامه ریزی شهری، سکونتگاههای غیررسمی همچنان یکی از مسائل و مشکلات اصلی مدیریت شهری به شمار می روند. در جدیدترین تجربه نظام برنامه ریزی شهری کشور با برنامه بهسازی و توانمند سازی درپی کاهش و کنترل ابعاد این مشکل برآمده است. اما هنوز هم در این زمینه کاستی هائی مانع دستیابی به اهداف توسعه یکپارچه شهری است.
