باتوجه به آشکار شدن اهمیت توجه به رویکردهای اجتماع مدار و باتوجه به اینکه اجرای موفق پروژه های بازآفرینی در گرو به کاربستن سرمایه و ابتکار عمل جوامع محلی و استفاده از رویکرد پایین به بالا و مشارکت جوامع محلی می باشد و همچنین باتوجه به بررسی تجارب گذشته برخورد سیستم مدیریت شهری با این سکونتگاه ها و عدم موفقیت غالب برنامه های گذشته؛ هدف از انجام این پژوهش شناسایی مؤلفه ها و ابعاد تأثیرگذار و مؤثر توسعه اجتماع محور در بازآفرینی شهری و ارائه چارچوب مناسب بازآفرینی شهری مبتنی بر توسعه اجتماع محور در سکونتگاه فقیرنشین نایسر می باشد. پژوهش از نوع کاربردی می باشد و اطلاعات از طریق روش اسنادی-کتابخانه ای و پیمایشی و پرسشنامه گردآوری شده است. جامعه آماری مورد مطالعه پژوهش ساکنان سکونتگاه فقیرنشین نایسر واقع در شمال شرق شهر سنندج است که جمعیت آن براساس نتایج حاصل از سرشماری سال 1395 مرکز آمار ایران برابر 37070 نفر و حجم نمونه براساس فرمول کوکران محاسبه شده است. در این پژوهش دارایی و سرمایه های نایسر در ابعاد اجتماعی، کالبدی، مالی و فرهنگی براساس سنجه های تعیین شده جهت ارائه چارچوب پیشنهادی بازآفرینی مورد بررسی قرار گرفته که براساس نتیجه حاصل از بررسی مولفه سرمایه اجتماعی بیانگر پایین بودن تمایل به مشارکت در زیر مولفه فعالیت های عمرانی و پایین بودن اعتماد نهادی نسبت به نهادهای دولتی و حس تعلق کم ساکنان و احساس امنیت پایین در محله و وضعیت مناسب معیارهای شبکه اجتماعی و همبستگی و انسجام اجتماعی و زیر مولفه مشارکت در فعالیت های مدنی و جمعی و اجتماعی نسبت به میانگین جامعه است و نتایج سنجش دارایی های کالبدی و مالی بیانگر پایین بودن وضعیت دارایی های کالبدی (فردی و جمعی) و مالی( میزان درآمد، پس انداز و سرمایه قابل تبدیل به پول ) ساکنان می باشد. همچنین به لحاظ سنجش مولفه های سرمایه فرهنگی نتایج حاصله به لحاظ بررسی وضعیت مطالعه پایین تر از حد متوسط جامعه و ساختار قدرت موجود در محله بصورت ریش سفید و معتمد محله می باشد که دراین راستا براساس نتایج حاصل از پرسشنامه ها و براساس رویکرد توسعه اجتماع محور که مبتنی براستفاده از دارایی های موجود و تقویت سایر دارایی های جامعه می باشد چارچوب مناسب بازآفرینی نایسر و پیشنهادهای پژوهش بصورت توجه همزمان به مکان محوری و مردم محوری تدوین شده است.
