از زمانی که خطوط انتقال نیرو و تأسیسات فشار قوی و پستها در مجاورت زندگی انسانها قرار گرفته اند ، تحقیق و بررسی در مورد اثرات زیانبار میدانهای الکتریکی و مغناطیسی اطراف این تأسیسات بر محیط زیست توجه محافل علمی جهان را به خود جلب نموده است . در حدود صد سال است که تولید الکتریسته آغاز گردیده و هفتاد سال است که انتقال امواج رادیویی شروع شده و پنجاه سال پیش برای اولین بار رادار مورد استفاده قرار گرفت . در حقیقت از سال 1950 به بعد بود که مقادیر مهمی از انرژی مغناطیسی و الکتریکی وارد محیط زندگی ما گردید و از همان زمان مسائلی راجع به حفظ محیط های زیست که در معرض میدانهای الکترومغناطیسی هستند قوت گرفت . در چند دهه اخیر صنعت برق پیشرفت قابل ملاحظه ای داشته و به همین سبب استفاده از شبکه های با ولتاژهای بالا و جریانهای زیاد افزایش یافته است . این شبکه ها و خطوط انتقال در محیط اطراف خود میدانهای الکتریکی و مغناطیسی به وجود می آورند به علت عدم وجود ضوابط و نتایج منسجم و مشخص ، حریم مجاز برای نزدیکی انسانها به تأسیسات فشار قوی و خطوط انتقال در کشور های مختلف متفاوت می باشد و تا حال نیز مقررات استاندارد شده بین المللی و ثابتی برای حریم فوق وضع نگردیده است . خطوط هوایی از نظر فیزیکی بسته به ولتاژ و محل خود و همچنین شدت میدانهای ایجاد شده ، فضای مشخصی را اشغال می کنند ، و چون گاهی خطوط فوق از داخل شهرها و از نزدیکی تاسیسات مختلف صنعتی می گذرند لازم است که فضای اشغالی به حداقل برسد . از طرف دیگر باید حریم خطوط طوری انتخاب شود که میدانهای الکتریکی و مغناطیسی حاصل اثرات سؤ مستقیم یا بیولوژیکی روی انسان نداشته باشند . با توجه به مطالب فوق باید یک حد مناسب برای حریم درنظر گرفته شود . همین مسئله موجب انجام تحقیقات وسیعی در کشور های مختلف شده است و محققان به بررسی اثرات بیولوژیکی میدانهای الکتریکی و مغناطیسی بر موجودات زنده پرداخته اند که موضوع مقاله ، بررسی نتایج به دست آمده از این تحقیقات است .
