مطالعات سبک شناسی، شیوه ای نو برای پی بردن به زیبایی های هنری و ادبی در لابلای معانی نهفته در متون ادبی می باشد. در واقع این مطالعات در نتیجه ی تحقیقات جدید نقدشناسی و زبان شناسی معاصر بنیان شده است و متون ادبی را با روش های متنوع، متمایز و منحصر به فرد بررسی می کند. از میان انواع بررسی های سبک شناسی؛ سبک شناسی ساختارگرا در صدد بررسی کل سیستم و مطالعه ی آن برای شناخت و تحلیل متن ادبی است و بر اساس آن یک اثر ادبی در سه سطح زبانی، ادبی و فکری مطالعه می شود تا ارتباط میان سطوح به شناخت کامل تر اثر منجر گردد. قرآن کریم همان طور که از بلاغت تصاویر و زیبایی ترکیبات، ساختار منظم و غنای موسیقایی آن پیداست، بستری گسترده و بی نهایت برای محققان و ادبای فصاحت و بلاغت از همان قرون اولیه اسلامی گشته است و حاصل آن مطالعات بسیاری روی اعجاز قرآن می باشد. سبک شناسی به عنوان دانشی نوین در راستای مطالعات خود، متن قرآن را به عنوان یک اثر ادبی ممتاز و منحصر به فرد مورد توجه ویژه ی خود قرار داده است و سوره-های بسیاری در تحقیقات سبک شناسی به صورت کتاب، پایان نامه و مقاله بررسی شده است. در این تحقیق، سوره زمر، بر اساس شیوه تحلیلی-توصیفی و با رویکرد سبک شناسی ساختارگرا مد نظر قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که این سوره، از نظر آوا و موسیقی، صرف، واژگان و معناشناسی با محتوای مکی سوره، با تأکید بر مفاهیم توحیدی و اعتقادی و در فضای انتزاعی و ذهنی حاکم بر سوره، کاملا انسجام دارد. به لحاظ ساختاری و نحوی نیز، این نتیجه حاصل شد که درک محتوا و معنای کل سوره بسته به درک تک تک اجزاء، جملات و آیات سوره است. همچنین در بررسی سطح بلاغی، مضامین تشبیهات و استعارات با فضای سوره هماهنگ است.
