احمد شوقی بحق امیر الشعراء عصر معاصر عرب واز تجدیدکنندگان اسلوب مختلف شعری و از طلایه دران مکتب جدید کلاسیک است.او شاعر انسان واحساس وعاطفه ومولد تجربه های فراوان با تکیه بر استعداد های فطری است که به سبب اسلوب فنی فراوان در اشعار و نمایش نامه هایش مانند نگینی زرین بر هرم ادبیات معاصر عربی می درخشد.(عبدالمجید،5:1119) شوقی دارای آثاری فراوان واشعاری زیبا ودلنشین در زمینه نظم ونثر می باشد و از مهم ترین تألیفات او دیوانش «الشوقیات» در چهار جلد بزرگ می باشد ونام آور بودن او در میان ادبا وشاعران مصری بیشتر به خاطر آثار منظوم اوست .اشعار او ساده وروان ،در عین حال تفکر برانگیز است.او در اشعار سیاسی و اجتماعی خود برای رفع نقص ها و کاستی های سیاسی ،اجتماعی ،اقتصادی واخلاقی جامعه مصر،اشعار اجتماعی و سیاسی خود را که مبنای آن تفکر انتقادی است در قالب طنز با زبانی غیر مستقیم بیان می کند. ازآنجا که مقوله طنز در اشعار سیاسی و اجتماعی شوقی بیشتر نمود پیدا کرده است،بیدارگری و آگاه کردن افکار عمومی نسبت به مفاسد و معایب موجود در جامعه، و رشد و تکامل شعور اجتماعی در راستای فضیلت های اخلاقی و انسانی ممکن است اهدافی باشد که شوقی در اشعار خود به دنبال آن بوده است. با توجه به قدیمی و گسترده بودن هنر طنز در میان ادیبان وشاعران در قرون مختلف ادبی ،پژوهش های ارزشمند و جاودانه ای درباره این گونه غنی در ادبیات عرب به ثمر رسیده است اما یکی از موضوعاتی که در ادبیات عربی کمتر مورد توجه قرار گرفته است«ادبیات طنز»است ،بر همین اساس پژوهش درباره طنزپردازی و فکاهه گویی در شعر شاعران عرب زبان مخصوصا در دانشگاههای ایران کمتر به چشم می -خورد ودر این میان خلأی در زمینه پژوهش در آثار شاعران عرب زبان احساس می شود. احمدشوقی نیز از شاعرانی است که با وجود گستردگی دامنه ی طنز و فکاهه در اشعارش ،پژوهش های چندانی به صورت تخصصی در آثار این شاعر به نحوی که اهداف و معیارها و انگیزه های روی آوردن این شاعررا به طنز پردازی مورد بررسی قرار دهد صورت نگرفته است. پژوهش حاضر درصدد بررسی دقیق و موشکافانه ی اشعار احمد شوقی در زمینه طنز پردازی می باشد و در عین حال تلاش دارد اهداف و انگیزه ها و زمینه هایی که بستر کار شاعردر طنز پردازی بوده مورد بررسی قرار دهد .
