در برهه کنونی تحت تأثیر اوضاع سیاسی و اجتماعی مردمان مشرق زمین، ادبیات مقاومت و آزادی خواهی به عنوان شاخه ای از ادبیات متعهد که در نتیجه عواملی چون ظلم، تجاوز استبداد، اختناق و دیگر مسائل شکل گرفته و دلاوری ها و پایداری های مبارزان را ثبت نموده، در ادبیات زبان های گوناگون جایگاه ویژه ای یافته است که از برجسته ترین نمونه های آن، ادبیات مقاومت در دو سرزمین فلسطین و شبه قاره(پاکستان) است. ادبیات کسانی که پرداختن به مقاومت و آزادی خواهی در دو کشور فلسطین و شبه قاره(پاکستان) مهم ترین بن مایه های شعر آنان را تشکیل می دهد؛ شاعرانی چون«علی فوده» و «علامه محمد اقبال لاهوری» که همگام با دیگر شاعران، به انتخاب سلاح قلم و به تصویر کشیدن زندگی دردناک مردم فلسطین و شبه قاره(پاکستان)، به مسئولیت خود جامه عمل پوشاندند و از این رو؛ شناخت ویژگی های شعری آنان ضروری به نظر می رسد. در این پژوهش، سعی شده است با رویکرد توصیفی- تحلیلی و بر اساس مکتب آمریکایی در ادبیات تطبیقی، به بررسی مفاهیم مقاومت و پایداری و آزادی خواهی در اشعار این دو شاعر بپردازد و روش آنان را در نشان دادن مظلومیت و مقاومت و پایداری و آزادی خواهی مردم فلسطین و شبه قاره(پاکستان)، و ظلم و ستم و تجاوز و اشغالگری صهیونیسم و استعمار انگلیس نشان دهد تا باشد که روزنه امیدی برای مبارزان و آزادی خواهان صحنه مقاومت و پایداری و آزادی خواهی قرار گیرد. یافته های پژوهش نشان می دهد که هر دو شاعر، به دنبال اعلام موجودیت و هویت سرزمین و ملت شان هستند، و مردمان سرزمین شان را دعوت به مقاومت و پایداری، آزادی خواهی، وطن دوستی، خودباوری، رجوع به هویت دینی و ملی، مبارزه با اختناق و استبداد، دوری ازغفلت وسستی، تشویق به جان فشانی و شهادت، امیدواری به آینده ، انسجام و وحدت و همبستگی و مبارزه با اشغالگران و استعمارگران، از مهم ترین موضوعات شعری دو شاعر است و پیروزی نهایی را در گرو مقاومت و آزادی خواهی و اتحاد و همبستگی و مبارزه و پایداری مردم سرزمین شان در برابرظالمان و اشغالگران و استعمارگران اسرائیل و انگلیس می دانند.
