این مقاله شواهد قرآنی را در یکی از حواشی کتاب اقصی الامانی در علم بلاغت مورد تحلیل و بررسی قرار می دهد. این حاشیه از شیخ عمر قره دغی یکی از عالمان متاخر است که در این اثر خود علاوه بر اشاره به شواهد بلاغی مکرر در کتب بلاغی کلاسیک در جاهای متعدد از شواهد جدید هم استفاده کرده و در بسیاری از موارد به شکلی نو و قابل توجه به تفسیر و تشریح آن پرداخته است. این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی نوشته شده است.
