شاعران عرب از دیرباز اسطوره را در شعر خود به کار گرفته اند اما پس از رستاخیز ادبی و برقراری ارتباط با فرهنگ و ادبیات مغرب زمین، آنها اسطوره را به عنوان روشی جدید در ارائه مکنونات قلبی شان و نیز ابزاری مفید در تصویرگری شعری به کار گرفتند. عیسی مسیح یکی از پیامبران خدا که به قصد هدایت مردم به سویشان روانه شد، در شعر معاصر عرب کارکردی نمادین دارد. این شخصیت در شعر خلیل حاوی، با اسطوره در می آمیزد و چهره ای اسطوره ای می یابد. حاوی در پی شرایط نابهنجارِ سرزمین عرب، در آرزوی رستاخیز به سر می برد. رستاخیزی عظیم که حیات بهتری را برای ملّت عرب به ارمغان آورد. او با زنده کردن فرهنگ ایثار و از خود گذشتگی، راه رسیدن به این تحول و دگرگونی را در نزد همگان، روشن تر جلوه داده است. مسیح در شعر او، جلوه گاهی از جانبازی و فداکاریِ باشکوهی است که حیات مجدد را به مردم محروم و ستمدیده هدیه می دهد. مسیح در نزد این شاعر، در کنار تموز، اسطوره رستاخیز، قرار می گیرد و با آن در می آمیزد. با معانیِ والایش یکی می شود و وجودی یگانه می یابد. آنچنان که گویی مسیح، خودِ تموز است که در قالبی متفاوت ظاهر شده است.
