از آن جا که زبان ابزار مهم ارتباط میان انسان ها به شمار می آید و در پی آن ارتباط میان زبان های گوناگون اجتناب ناپذیر است، لذا انسان ها برای بهره برداری بهتر از این ارتباط روش هایی را پدید آورده اند که از جمله آن ها ترجمه، وام گیری خام کلمات و تولید کلمات نوین است. در زبان عربی نیز به عنوان یکی از زبان های کهن این روش ها به کار رفته اند که یکی از آن ها در آمیختن کلمات و واژه ها با یکدیگر به منظور تولید کلمه ای جدید است. روش مذکور نحت نام دارد و از دیر باز چونان الگویی در پهنه زبان و ادبیات مطرح بوده است. با اشارات خلیل بن احمد و احمد بن فارس در سده های نخست هجری، اندک اندک به یک مسأله لغوی تبدیل شد. این مسأله در عصر نهضت نیز شکل تازه ای به خود گرفت. سال ها حاکمیت عثمانی ها و پدیده استعمار نیز در زبان عربی به ویژه در نحت تاثیر فراوانی داشت و با استقلال کشورهای عربی دوباره مساله نحت مورد توجه دانشمندان علم زبانشناسی قرار گرفت.
