عبد الرحمن بن احمد بن عبد الغفار بن احمد عضد الدین ایجی شیرازی از جمله دانشمندان بزرگ قرن هشتم هجری در شیراز است. او در علوم مختلفی مانند کلام، اصول فقه، بلاغت و علوم عقلی سرآمد دوران بود. کتاب المواقف او گنجینه ارزشمندی در علم کلام به حساب می آید. اگر چه کلام اشعری با مواقف ایجی به اوج شکوفایی خود رسید، اما این کتاب دایره المعارفی از مکاتب گوناگون کلامی است. ایجی علاوه بر کلام در بلاغت نیز تخصص داشت و کتاب الفوائد الغیاثیه او شاهدی بر این مدعاست. مهمتر از این او را می توان مبتکر علم وضع دانست، او با نوشتن رساله وضعیه خود اولین بار وضع را به عنوان دانشی مستقل مطرح کرد. بعد از او حواشی و شرح های متعددی بر این رساله نوشته شد و همین سبب گردید که ایجی در محافل علمی جهان اسلام شهرت دوچندان بیابد. ایجی تالیفات مهم دیگری هم دارد، از آن جمله می توان به جواهر الکلام و شرح مختصر ابن حاجب در اصول فقه اشاره کرد.
