شرف الدین محمد بن سعید بن حماد صنهاجی، شاعر نامدار مصری در سده هفتم هجری است که مدایح نبوی او شهرت فراوان دارند. بوصیری تمام شهرت و منزلت ادبی خود را مرهون مدایح نبوی است؛ قصایدی چون «الکواکب الدریه فی مدح خیر البریه» که به «برده» مشهور است، «اُمّ القری فی مدح خیر الوری»، «القصیده المضرّیه فی مدح خیر البریه» و بسیاری دیگر. همین قصاید نبوی مورد اقبال پژوهندگان، شارحان و مترجمان و حتی دیگر شاعران قرار گرفته اند؛ برای مثال، برای قصیده «برده» حدود هفتادونه شرح، سی وپنج تخمیس، ده تسبیع، یک تتسیع، شانزده تشطیر، دو تذییل و چندین ترجمه به زبان های فرانسوی، تاتاری، فارسی، ترکی و ... برشمرده اند. برای قصیده «همزیه» (اُمّ القری فی مدح خیر الوری) هم از هجده شرح، یازده تخمیس و دو تشطیر نام برده اند. برای دیگر مدایح او هم ازجمله برای «ذخر المعاد علی وزن بانت سُعاد»، «القصیده الخمریّه»، «القصیده المضرّیه فی الصلاه علی خیر البریهَ» و «القصیده اللامیه فی معارضه بانت سُعاد»، شرح ها، تخمیسات، تشطیرات و کارهایی از این دست برشمرده اند. این همه بذل توجه به مدایح نبوی بوصیری گواه منزلت والای او در شاعری است. همزیه، قصیده ای است 457 بیتی در بحر خفیف که می توان گفت شاعر در آن سیرۀ نبوی را در نهایت احساس و باعاطفه ای جوشان و خیالی لطیف به نظم کشیده است.
