سیدحسین حسینی مهر

هدف: هدف از این مطالعه بررسی تاثیر ساختار پاواطلاعات حس عمقی عضلات در کنترل پاسچر ایستا و پویای ورزشکاران با ناپایداری مزمن مچ پا بود. روش شناسی:57 نفرورزشکار(29 نفر مرد،28 نفر زن) در 2 گروه با و بدون سابقه ناپایداری مزمن مچ پا (گروه کنترل: 10نفر با پای جرخیده به داخل، 10نفر با پای چرخیده به خارج و 9 نفر با پای معمولی، گروه آزمایش: 9 نفر با پای چرخیده به داخل، 9 نفر با پای چرخیده به خارج و 10 نفر یا پای معمولی) به صورت داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. به منظور تعیین ناهنجاری پا، از شاخص افتادگی استخوان ناوی و برای ارزیابی کنترل پاسچر ایستا و پویا به ترتیب ازآزمون زمان ایستادن روی یک پا وآزمون عملکردی تعادل ستاره ای استفاده شد. آزمودنی ها یک پروتکل عملکردی که 15 دقیقه طول کشید، انجام دادند. از مقیاس بورگ برای سنجش میزان درک فشار استفاده شد. از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی شفه برای تعیین اختلاف در تعادل ایستا در هر گروه ،از آزمون ANOVA با اندازه گیری مکرر (3×2) برای تعیین اختلاف در تعادل ایستا بین دو گروه، از آزمون ANOVA با اندازه گیری مکرر (8×3) و آزمون تعقیبی توکی برای تعیین اختلاف در تعادل پویا در هر گروه،از آزمون ANOVA با اندازه گیری مکرر (8×3×2) و آزمون تعقیبی توکی برای تعیین اختلاف در تعادل پویا بین دو گروه و از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر(3×1)وآزمون تعقیبی توکی برای مقایسه تفاوت نمره های گزارش خستگی استفاده شد. نتایج: نتایج این مطالعه نشان داد که در گروه کنترل و آزمایش، تفاوت معنی داری در کنترل پاسچر ایستا بین افراد با پای چرخیده به داخل،خارج و معمولی بعد از اعمال پروتکل خستگی وجود ندارد(05/0> P).از طرف دیگر نشان داده شد که بعد از اعمال پروتکل خستگی تفاوت معنی داری در تعادل پویا بین افراد گروه کنترل وجود ندارد اما، بین افراد گروه آزمایش این تفاوت معنی دار بود و افراد با پای چرخیده به خارج در مقایسه با افراد با پای معمولی و به داخل چرخیده، تعادل کمتری داشتند(05/0> P). همچنین نتایج نشان دارد که در مقایسه تعادل پویا بین دو گروه تفاوت وجود دارد و افراد با پای چرخیده به خارج با سابقه آسیب دیگی مچ پا، به ویژه در جهت های قدامی، قدامی خارجی و خارجی در مقایسه با افراد با پای چرخیده به خارج بدون سابقه آسیب دیدگی، تعادل کمتری داشتند(05/0> P). ن