سیدحسین حسینی مهر

مقدمه: یکی از تکنیک های مهم که اجرای صحیح آن نقش مهمی در جلوگیری از آسیب های زانو و مچ پا دارد تکنیک نحوه صحیح مهارت فرود بعد از پرش می باشد. هرچند که فرود بیشتر به دنبال پرش اتفاق می افتد اما در آموزش، همیشه باید ابتدا تمرکز و اولویت بر روی فرود صحیح و سپس تمرکز بر روی پرش باشد. یکی از بهترین مراکز برای آموزش نحوه صحیح مهارت فرود، در مدارس و ساعت ورزش می باشد. هدف از این مطالعه مروری تمرکز بر روی آموزش نحوه صحیح مهارت فرود برای دانش آموزان با رویکرد بیومکانیکی و پیشگیری از آسیب می باشد. روش شناسی: تحقیق حاضر از نوع توصیفی- کتابخانه ای است که با مطالعه کتب، نشریات و سایت های اینترنت صورت گرفته است. یافته ها: بررسی متون و نشریات مرتبط با این موضوع بیان می کند که یکی از بهترین راهکارها برای آموزش صحیح یک مهارت، بررسی مکانیسم آسیب های مرتبط با آن مهارت می باشد. با بررسی مکانیسم های آسیب مرتبط با مهارت فرود، مشخص شده که مکانیسم ولگوس کلاپس زانو (ولگوس زانو، اداکشن ران و چرخش خارجی تیبیا) شایعترین مکانیسم آسیب اندام تحتانی (به خصوص آسیب ACL) بعد از فرود های نادرست می باشد (1). اشتباه رایجی که وجود دارد این است که بدلیل اینکه رباط صلیبی قدامی در ناحیه زانو قرار دارد بیشتر توجه ها در هنگام آموزش مهارت فرود بر روی ناحیه زانو و حرکات ایجاد شده در این مفصل و عضلات مربوطه به آن می باشد در حالیکه بدن انسان از قطعات مختلفی تشکیل شده که این قطعات همانند زنجیر به یکدیگر متصل شده اند، بنابراین حرکت هر بخش بر روی بخش های دیگر تاثیر می گذارد. پس نتیجه می گیریم در هنگام آموزش مهارت فرود باید به مفاصل پایینی و بالایی زانو هم توجه داشت. باربر وستین و همکارانش (2006) نشان داداند که زنان ورزشکار 4 تا 6 برابر بیشتر از مردان ورزشکار در معرض آسیب ACL قرار دارند (2). همچنین مطالعات نشان داده اند که 70 درصد از این صدمات در حین فرود آمدن به دنبال پرش اتفاق افتاده است (3). در هنگام بررسی مکانیک فرود در خانم ها محققین مشاهده کردند که زنان فلکشن زانوی کمتری نسبت به مردان دارند، این مورد در غالب یک نظریه به عنوان نظریه فرود با زانوی صاف مطرح شده است (4). آنها بیان کردند که در فرود های صاف یا نزدیک به اکستنشن به دلیل ناکارآمدی عضلات همسترینگ برای ایجاد نیروی خلفی، نیروی برشی قدامی در زانو افزایش یاف