سیدحسین حسینی مهر

هدف: هدف از این مطالعه بررسی اثرات خستگی بر کنترل ایستا و پویای ورزشکاران با آسیب دیدگی مچ پا بود. روش شناسی:30 نفردانشجوی تربیت بدنی(14نفرمرد، 15نفرزن) در دو گروه(15 نفر سالم با میانگین سنی 79/±78/22 سال، قد 6/5±3/169سانتی متر، وزن 6/2±3/68 کیلوگرم و 15 نفر با آسیب دیدگی مچ پا با میانگین سنی 83/±43/22سال، قد 5/5±4/170سانتی متر، وزن 2/3±3/67 کیلوگرم) به صورت داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. برای ارزیابی کنترل پاسچر ایستا و پویا به ترتیب ازآزمون زمان ایستادن روی یک پا وآزمون عملکردی تعادل ستاره ای استفاده شد. آزمودنی ها یک پروتکل عملکردی که 15 دقیقه طول کشید، انجام دادند. از مقیاس بورگ برای سنجش میزان درک فشار استفاده شد. از آزمون تی همبسته برای مقایسه تفاوت پیش آزمون و پس آزمون کنترل پاسچر ایستا و پویا، از آزمون تی مستقل برای مقایسه تفاوت کنترل پاسچر ایستا و پویا بین دو گروه و از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر(3×1) و آزمون تعقیبی(LSD) برای مقایسه تفاوت نمره های گزارش خستگی استفاده شد. نتایج: نتایج این مطالعه دلالت می کند که کنترل پاسچر ایستا و پویا بعد از خستگی کاهش می یابد(05/0> P). در مقابل تفاوت معنی داری بین دو گروه(سالم و آسیب دیده) در کنترل پاسچر ایستا وجود نداشت اما، تفاوت معنی داری بین دو گروه در جهت-های خارجی و قدامی خارجی آزمون عملکردی تعادل ستاره ای وجود داشت. نتیجه گیری: خستگی و آسیب دیدگی مچ پا می تواند بر کنترل پاسچر تاثیر گذارد، همچنین ترکیب خستگی و آسیب دیدگی مچ پا می تواند این اثر را (به ویژه در کنترل پاسچر پویا) افزایش دهد.