پیش‌زمینه و هدف: مطالعات نشان داده‌اند که حمل و نگه‌داشتن اجسام نیازمند هماهنگی عضلات اندام تحتانی و تنه است و به‌عنوان یک عامل خطرزا در ایجاد کمردرد محسوب می‌شود. هدف این مطالعه مقایسه سطح فعالیت منتخبی از عضلات تنه و ران در حرکت خم شدن به جلو و برگشت با بارهای مختلف در افراد با و بدون کمردرد مزمن بود. مواد و روش کار: در یک مطالعه نیمه تجربی، تعداد 31 آزمودنی در دو گروه 15 نفر مبتلا به کمردرد مزمن و 16 نفر سالم به‌صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی‌ها حرکت خم شدن به جلو و برگشت را در 4 وضعیت بدون اعمال بار خارجی همراه با بار 2، 5 و 10 درصد جرم بدن را طی مدت‌زمان 6 ثانیه (2 ثانیه ایستادن،2 ثانیه خم شدن به جلو و 2 ثانیه برگشت) انجام دادند. فعالیت الکتریکی هشت عضله منتخب تنه و ران با استفاده از دستگاه EMG ثبت شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که بار خارجی بر میانگین فعالیت عضلات تأثیر معناداری دارد همچنین بین میانگین فعالیت عضلات دو گروه تفاوت معنی‌داری وجود داشت به‌طوری‌که میانگین فعالیت عضلات در گروه با کمردرد مزمن بیشتر بود. از طرف دیگر میزان بار بر میانگین فعالیت عضلات مختلف در گروه‌های مختلف تأثیر معناداری داشت، بطوریکه اثر بار 5 درصد جرم بدن بر میانگین فعالیت عضلات راست شکمی، مورب داخلی شکم و مولتی فیدوس در گروه کمردرد مزمن بیشتر بود. همچنین اثر بار 10 درصد جرم بدن بر میانگین فعالیت عضلات مورب خارجی شکم، ارکتوراسپاین پشتی، ارکتوراسپاین کمری و دوسررانی در گروه کمردرد مزمن بیشتر بود. همچنین اثر بار 10 درصد جرم بدن بر میانگین فعالیت سرینی بزرگ در گروه سالم بیشتر بود. بحث و نتیجه‌گیری: جهت جلوگیری از خستگی عضلانی و نهایتاً جلوگیری از ایجاد یا گسترش درد، تقویت عضلاتی که بیشترین سطح فعالیت را در هنگام افزایش بار خارجی داشتند، توصیه می‌گردد.
