هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر کنزیوتیپ بر فعالیت الکترومیوگرافی منتخبی از عضلات اندام تحتانی ورزشکاران با ناپایداری مزمن مچ پا در حین اجرای آزمون های تعادلی بود. روش شناسی: در یک مطالعه نیمه تجربی تعداد 24 ورزشکار (12 نفر با ناپایداری مزمن مچ پا و 12 نفر سالم) به صورت داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند. فعالیت الکتریکی 8 عضله تیبیالیس قدامی، نازک نی طویل، دوقلوی داخلی و خارجی، نعلی، پهن داخلی و خارجی و عضله نیمه وتری در حین انجام آزمون های تعادلی زمان ایستادن روی یک پا و آزمون تعادل ستاره ای برای بررسی سطح فعالیت و نسبت هم انقباضی عضلات، ثبت شد. از آزمون های تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر برای آزمون فرضیه های تحقیق استفاده شد. نتایج: نتایج تحقیق نشان داد که کنزیوتیپ تاثیر معنی‌داری بر سطح فعالیت عضلات و نسبت هم انقباضی عضلات در حین اجرای آزمون های زمان ایستادن روی پا نداشت، همچنین تفاوت معنی داری بین دو گروه در سطح فعالیت عضلات و نسبت هم انقباضی عضلات در حین اجرای زمان ایستادن روی یک پا وجود نداشت (05/ 0 p˂). در مقابل کنزیوتیپ تاثیر معنی‌داری بر نسبت هم انقباضی عضلات در حین اجرای آزمون تعادلی ستاره-ای داشت (05/ 0p˃) اما نتایج بین دو گروه معنی‌دار نبود (05/ 0 p˂). نتیجه گیری: با توجه به تاثیر کنزیوتیپ بر نسبت هم انقباضی عضلات در حین اجرای آزمون تعادل ستاره ای پیشنهاد می شود که از آن جهت بهبود تعادل پویا استفاده گردد.
