زمینه و هدف: اسپرین جانبی مچ پا از شایع ترین آسیب های مرتبط با ورزش هستند و میزان آسیب دیدگی مجدد آنها بسیار زیاد است. هدف از این مطالعه بررسی میزان شیوع، علت و تحلیل فعالیت الکتریکی عضلات مچ پا در اسپرین جانبی مچ پا می باشد. روش کار: در این مطالعه مروری به بررسی مطالعات در زمینه میزان شیوع، علت و تحلیل فعالیت الکتریکی عضلات مچ پا در اسپرین جانبی مچ پا که تا کنون صورت گرفته پرداخته شده است و از پایگاه اطلاعاتی science direct ، PubMed وGoogle scholar با کلیدواژه های اسپرین جانبی مج پا، فعالیت الکتریکی عضلات مچ پا و مکانیک مچ پا استفاده شده است. یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که به طور قابل توجهی آسیب دیدگی بیشتری در مردان (58٪) در قیاس با زنان ورزشکار (42٪) وجود دارد. آزمایشات در عضلات ارزیابی شده در گروه قدامی (تیبیالیس قدامی، پرونئوس لانگوس ) زنان مسن فعال شدن بیشتری نشان داد. بعد از اسپرین جانبی مچ پا، بخش زیادی از افراد علائم طولانی مدتی دارند که به توسعه بی ثباتی مزمن مچ پا کمک می کنند. با توجه به شیوع اسپرین جانبی مچ پا و تمایل به ایجاد ناپایداری مزمن مچ پا، تلاش های جمعی برای کاهش خطر ابتلا به این آسیب ها باید در اولویت انجمن های پزشکی ورزشی و فیزیوتراپی ورزشی باشد. همچنین آموزش حس عمقی و قدرت عضلانی را در توانبخشی افراد مسن و همچنین در تمرینات پیشگیری کننده با هدف پیشگیری از آسیب های مچ پا اهمیت بالای دارد. نتیچه گیری: با توجه به تحلیل های الکترومیوگرافی عضلات ناحیه مچ پا، مطالعات پیشنهاد کردند که تمرینات خاص اندام تحتانی و مچ پا نه تنها باید براساس مقدار قدرت مطلق بلکه براساس نسبت تعادل عضلات و تحلیل های الکترومیوگرافی نیز باید باشد تا در روند بهتر آسیب و پیشگیری از آسیب مجدد موثر باشد.
