زمینه و هدف: مولتیپل اسکلروزیس (Multiple Sclerosis: MS) یکی از شایع ترین بیماری های سیستم عصبی بوده و میزان ابتلا در زنان شایع تر است. اختلال در الگوی راه رفتن از شایع ترین اختلالات حرکتی در این بیماران است. این مطالعه به منظور مقایسه فعالیت عضلات منتخب اندام تحتانی و سطح حرکتی مرکز فشار پا حین پایان غیرارادی راه رفتن در زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس و افراد سالم انجام شد. روش بررسی: این مطالعه مورد – شاهدی روی 10 زن مبتلا به MS (براساس طبقه بندی EDSS) و 10 سالم همتاسازی شده از نظر قد، سن و وزن انجام شد. فعالیت الکترومایوگرافی عضلات راست رانی (RF)، پهن داخلی (VM)، پهن خارجی (VL)، دوسررانی (BF)، نیمه وتری (SM)، دوقلوی داخلی (GM)، درشت نئی قدامی (TA) و جابجایی مرکز فشار پا (COP) با سیستم اندازه گیری فشار کف پایی حین پایان غیرارادی راه رفتن ثبت شد. آزمودنی ها در پاسخ به یک سیگنال صوتی که برای توقف (مرحله انتهایی راه رفتن) در زمان ضربه پاشنه پا ارایه می شد؛ سعی می کردند به سرعت توقف کنند. یافته ها: فعالیت عضله پهن خارجی گروه شاهد نسبت به گروه مورد به طور معنی داری بیشتر بود (P<0.05)؛ در حالی که در گروه مورد فعالیت عضله دوقلو داخلی به میزان قابل توجهی افزایش یافت (P<0.05). همچنین، سطح حرکتی مرکز فشار پاها در گروه مورد کاهش آماری معنی داری نسبت به گروه شاهد داشت (P<0.05). نتیجه گیری: افزایش فعالیت عضله دوقلو در گروه مبتلا به MS ممکن است ناشی از تلاش آنان برای آهسته کردن حرکت مرکز جرم به منظور پیشگیری از پیشروی استخوان درشت نی به سمت جلو و در نتیجه سعی در کنترل تعادل به عنوان یک استراتژی برای محدود کردن حرکات مرکز فشار پاها برای پیشگیری از سقوط باشد.
