تعیین اندازهی نمونه، یکی از مراحل اساسی در انجام طرحهای آماری است. در اغلب این طرحها از روشهای کلاسیک مانند فرمول کوکران، قضیهی چبیشف و فاصله اطمینان استفاده میشود و متاسفانه کمتر به روشهای بیزی توجه میشود، هر چند در عمل ما بیشتر برای تعیین اندازهی نمونه با نگرش بیزی سروکار داریم، که این نگرش به محقق این امکان را میدهد که از اطلاعات پیشین آزمایش، پارامترهای مجهول را برآورد کند. در این پایاننامه با دیدگاه بیزی و به کارگیری نظریهی تصمیم برای تعیین اندازهی نمونهی بهینه اقدام میشود. برآورد بیزی اندازهی نمونه را با سه روش محاسبه میکنیم. 1) با استفاده از برآورد نقطهای پارامتر مورد نظر از توزیع پسین به وسیلهی تابع زیان. 2) با استفاده از ناحیههای p – تحمل با کمترین زیان پسین (LPL). 3) با استفاده از آزمون فرض و تابع زیان، یعنی اندازهی نمونه را طوری تعیین میکنیم که نتایج تصمیمهای اشتباه در مورد فرضهای تحت آزمون را نشان دهد.
