اتصالات نقطه به نقطه و گذرگاه مشترک از روش های سنتی ایجاد ارتباط بر روی تراشه ها هستند. این روش ها، برای تراشه هایی که دارای تعداد کمی عنصر پردازشی و حافظه ای هستند استفاده می شوند. در دهه های اخیر پیشرفت تکنولوژی های ساخت، مهندسان طراح را جهت مجتمع کردن تعداد زیادی از منابع پردازشی و حافظه بر روی یک تراشه توانمند ساخته است. ارتباط بین این تعداد زیاد از منابع تعبیه شده در سیستم های روی تراشه، یکی از فاکتورهای اساسی جهت افزایش کارایی سیستم می باشد. شبکه های روی تراشه به عنوان یک الگوی مناسب جهت ایجاد ارتباط بین این منابع پردازشی مورد استفاده قرارگرفته است. با ظهور شبکه های روی تراشه، کارایی سیستم های روی تراشه بهبود پیدا کرد و توان مصرفی و تأخیر شبکه ها کاهش یافت. از طرف دیگر با افزایش اندازه شبکه ها و زیاد شدن منابع پردازشی بر روی یک تراشه و بزرگ شدن ناحیه ساخت تراشه، توان مصرفی سیستم افزایش و توان عملیاتی سیستم کاهش یافت. جهت مقابله با این مشکلات شبکه های روی تراشه سه بعدی ارائه گردید که در آن به جای آن که کل منابع پردازشی بر روی یک تراشه قرار گیرد این منابع بر روی چند تراشه با اندازه کوچک تر توزیع می شود. بدین ترتیب به دلیل کاهش طول سیم ها توان مصرفی کاهش یافته و تأخیر بهبود می یابد. معیارهایی که جهت ارزیابی شبکه های روی تراشه مورد ارزیابی قرار می گیرند عبارتند از تأخیر، توان عملیاتی، توان مصرفی و ناحیه ساخت. همچنین نوع همبندی شبکه، الگوریتم های مسیریابی، تکنیک های سویچینگ و الگو های ترافیکی از جمله پارامترهایی هستند که در ارزیابی شبکه های روی تراشه حائز اهمیت می باشند و تغییر در هر یک از این معیارها، تغییر در مشخصه های ارزیابی را نتیجه خواهد داد. در این پایان نامه مدلی تحلیلی جهت شبیه سازی الگوریتم های شبکه های روی تراشه سه بعدی با هدف بهینه سازی مشخصه های تأخیر، توان مصرفی و توان عملیاتی ارائه می شود. نتایج حاصل از شبیه سازی ها بیانگر آن است که الگوریتم های مسیریابی تطبیقی عملکرد مناسب تری نسبت به الگوریتم-های مسیریابی قطعی ارائه می دهند. همچنین، با انتخاب نوع همبندی مناسب جهت پیاده سازی شبکه های روی تراشه سه بعدی، در الگوریتم مسیریابی ثابت، الگوی ترافیکی بیت معکوس عملکرد بهینه دارد. میانگین خطای محاسباتی مدل ارائه شده برای تأخیر حدود 5/7 درصد و برای توان مصرفی
