زبانشناسی زیست‌محیطی از دانش‌های بینارشته‌ای معاصر است که به مطالعه و بررسی ارتباط بین زبان و محیط زیست می‌پردازد. پیوند میان زبان و محیط زیست بر پایه نحوه برخورد انسان‌ها با جهان طبیعت است که متأثر از دیدگاه‌ها، مفاهیم و جهان‌بینی‌ها است و تمام این‌ها در زبان شکل می‌گیرد. در همین راستا در پژوهش حاضر با استفاده از شیوۀ پژوهش توصیفی – تحلیلی به مطالعه تأثیرپذیری علی اشرف درویشیان (1320-1396ه.ش) از زیست محیط و نحوه انعکاس آن در آثار منتخب او (آبشوران و همراه آهنگ‌های بابام) پرداخته می‌شود. درویشیان در خانواده‌ای کم برخوردار و در حاشیۀ شهر کرمانشاه – آبشوران- متولد شد. به همین خاطر او از کودکی شاهد فقر گسترده‌ای بود که گریبانگیر خانواده شده بود. لذا طبیعت و محیط پیرامونی او به نحو خشنی اوضاع را برای این قشر از مردم سخت‌تر کرده بود. این ارتباط دو سویۀ طبیعت و زندگی طبقۀ فرودست به نحو بارزی درویشیان را تحت تأثیر قرار داده بود که در این پژوهش در قالب دسته‌بندی‌هایی شامل «برجسته‌سازی»، «هویت»، «محوسازی»، «قالب‌ها و قالب‌سازی» و «واقع‌بودگی» نشان داده شده است. تفسیر موارد ذکر شده نشان از آن دارد که زیست‌بوم، نقش بسیار زیادی در شکل‌گیری واقعیت و طرز تلقی آن، نامگذاری‌ها، ایدئولوژی و سلطۀ آن بر مردم فرودست دارد. این داستان‌ها بازنمایی واقع-گرایانه از زندگی افرادی بود که نقش طبیعت را در ارتباط با زندگی و روح و روان خود به خوبی درک کرده بودند.
