تصویر در ادبیات در معنای مجسّم کردن یک امر ذهنی در قالب زبانی است. آرایه هایی مانند تشبیه، استعاره، تشخیص و کنایه در انواع و اقسام آن ها در اثر ادبی، تصویر آفرین هستند. در این پژوهش به روش توصیفی - تحلیلی و بر اساس مطالعات کتابخانه ای به بررسی و تحلیل تصاویر پهلوانان در گرشاسپ نامۀ اسدی طوسی پرداخته شد. ضرورت انجام این پژوهش در آن است که هم سنت های ادبی مشخص می شوند و هم سبک شخصی شاعر یا تبعیّت او از سبک دوره روشن می شود. بر اساس داده های این پژوهش می توان گفت که پهلوانان این اثر متعدّد و متنوّع نیستند و به همین دلیل تصاویر به دست داده شده نیز تنوّع و کثرت زیادی ندارند. بیشترین تصاویر به دست داده شده از پهلوانان در این منظومه مربوط به گرشاسپ است و محور کنش ها و اعمال پهلوانی نیز در این منظومه همان گونه که از نام منظومه پیداست، خودِ گرشاسپ است. تصاویر به دست داده شده در این منظومه بیشتر بر اساس تشبیه آن هم در انواع محدود آن است. استعاره به صورت کمرنگی وجود دارد اما بنابر دلایلی تشخیص و کنایه وجود ندارد. همچنین می توان گفت که تشبیه های به دست داده شده نیز نه تنها تنوع زیادی ندارند و دایرۀ دلالتی آن ها بسته است بلکه خلاقیّت و نوآوری خاصی نیز در آن ها دیده نمی شود. بیشترین تشبیه های به کار گرفته شده در این منظومه، تشبیهات مفصل (ذکر تمام ارکان تشبیه در آن) است که به دلیل کلیشه-ای و تکراری بودن، هم زود قابل درک و دریافت هستند و هم بُعد هنری آن ها زیاد قابل توجه نیست. اسدی طوسی به معنای واقعی، شاعری صاحب سبک نیست بلکه اثر ادبی او را باید در درون سبک گروهی قرار داد و فردیت خاصی که نشان از سبک شخصی باشد در معنای واقعی آن نمی توان برای او در نظر گرفت.
