بخش کشاورزی بزرگ ترین مصرف کننده آب در ایران است. بنابراین، ارائه ی شیوه های جامع مدیریت منابع آب و تدوین سیاست های صحیح در جهت افزایش بهره برداری پایدار آب در این بخش ضروری می باشد. در مطالعه حاضر برای بررسی تأثیر سیاست های قیمتی بر بهره برداری پایدار از آب های کشاورزی در شهرستان گیلان غرب، از یک سیستم مدل سازی اقتصادی مشتمل بر مدل برنامه ریزی ریاضی مثبت (PMP) و رهیافت حداکثر آنتروپی (ME) استفاده شد. داده های مورد نیاز از طریق مصاحبه و تکمیل پرسشنامه به روش نمونه گیری تصادفی ساده برای سال زراعی 1395-96 جمع آوری و مدل تجربی با نرم افزار GAMS حل شد. نتایج نشان داد، قدرمطلق کشش قیمتی تقاضای آب برای ذرت دانه ای و خیار که نیاز آبی بالاتری دارند، بیش تر از سایر محصولات منتخب است. افزون براین نتایج نشان داد، افزایش قیمت آب آبیاری (تحت سناریوهای 50 تا 800 ریال نسبت به شرایط سال پایه) منجر به کاهش سطح زیر کشت گندم و ذرت دانه ای و افزایش سطح زیرکشت جو و خیار در الگوی کشت منطقه می شود. هم چنین، اعمال سیاست قیمتی منجر به کاهش 1 تا 13 درصد آب مصرفی در الگوی کشت و کاهش 4 تا 59 درصد درآمد ناخالص کشاورزان در منطقه مورد مطالعه می شود. نتایج هم چنین نشان داد، کاهش آب دردسترس (تحت سناریوهای 5 تا 30 درصد) منجر به کاهش سطح زیرکشت تمام محصولات و به ویژه جو شده است. هم چنین، اعمال سیاست کاهش آب در دسترس منجر به کاهش 7 تا 62 درصد درآمد ناخالص کشاورزان در منطقه مورد مطالعه می شود. در پایان با توجه به مقایسه نتایج دو سیاست قیمتی و سیاست کاهش آب دردسترس، یک استراتژی ترکیبی از سیاست قیمتی آب آبیاری و تغییر الگوی کشت، جهت کاهش تقاضای آب آبیاری و پایداری بیش تر در منابع آب توصیه می شود.
