با توجه به رشد سریع جمعیت در قرن حاضر، مسئله ی "غذا" به یکی از چالش های بسیار مهم و حیاتی تبدیل شده است. بر این اساس مفهومی تحت عنوان امنیت غذایی مطرح شده که تعریف آن عبارت از دسترسی فیزیکی و اقتصادی همه ی مردم و در همه ی اوقات به غذای کافی، سالم و مغذی است. اهمیت این موضوع، دولت ها را برآن می دارد که برای رویارویی با این نیاز مهم، راهکارها و سیاست های خاصی اتخاذ نموده و امنیت غذایی و نهایتا، امنیت ملی کشور خود را تامین نمایند. در این میان مناطق کمتر توسعه یافته ی هر کشور در اولویت اجرای تصمیم گیری ها، به منظور بهبود وضعیت امنیت غذایی قرار دارند. در این راستا در مطالعه ی حاضر به برآورد سطح امنیت غذایی استان کردستان، از شاخص کل امنیت غذایی استفاده شده است. داده های مورد استفاده در این پژوهش از طرح درآمد و هزینه ی خانوار و در سال های 92-1388، استخراج شده-است. در این راستا تعداد 715 خانوار در دو بخش شهری و روستایی و به تفکیک شهرستان های استان، مورد مطالعه قرار گرفته است. در برآورد شاخص مذکور از دو شاخص فقر غذایی آمارتیا سن و شاخص بیگمن بهره گیری شده است. به منظور محاسبه ی این شاخص ها از عناصری چون سطح فقر غذایی، شدت فقر غذایی و ضریب توزیع انرژی میان فقرا استفاده شده است و مفصلا به بررسی هر یک از مفاهیم یاد شده در دو سطح استانی و شهرستانی بررسی و در دو بخش شهری و روستایی، مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج نشان داد در بازه ی زمانی مورد بررسی سطح امنیت غذایی استان کردستان در وضعیت با امنیت غذایی کم و بحرانی قرار دارد. در میان شهرستانها و طی دوره مورد بررسی، قروه از لحاظ شاخی کلی دارای بالاتریت عدد شاخص امنیت غذایی و بانه دارای بانه دارای پایین ترین عدد شاخص امنیت غذایی بود. باوجو این، از نظر ثبات شاخص امنیت غذایی طی دوره مورد بررسی، کامیاران و سروآباد در مجموع وضعیت بهتری نسبت به سایر شهرستانها داشتند. در مجموع، وضعیت استان کردستان از نظر امنیت غذایی طی دوره مورد بررسی رو به بهبود بوده است، با وجود این از شرایط عدم امنیت غذایی خارج نشده است.
