از مهمترین ویژگی های دنیای کسب و کار در عصر حاضر، تغییر مداوم و نسبتاً سریع در نیازهای مشتریان است. همچنین به دلیل رقابتی تر شدن بازارها، سازمانی شانس بقا دارد که ساز و کارهای لازم برای آگاهی سریع از این تغییرات را داشته و توانایی پاسخگویی سریع به آن ها را نیز دارا باشد، در غیر این صورت شانس چندانی برای باقی ماندن در عرصه رقابت نخواهد داشت. سازمان ها به مرور زمان و در اثر تجربه دریافته اند که رویکرد وظیفه ای در کسب و کار، انعطاف و پویایی را از بین می برد. سازمان های وظیفه مدار به سختی می توانند در برابر تغییرات محیطی از خود انعطاف نشان داده و با محیط سازگار شوند. رویکردی که در مقابل رویکرد وظیفه ای به سازمان ها پیشنهاد می شود، رویکرد فرآیندی است. فرآیند در ادبیات کسب و کار به معنای مجموعه گام ها و فعالیت هایی است که ارزش مشتری پسند را می آفریند. به عبارت دیگر فرآیند، گروهی از وظیفه های به هم پیوسته است که با همدیگر، نتیجه ای با ارزش از دید مشتری را به بار می آورند. تنها هنگامی که این فعالیت های مستقل و جداگانه با همدیگر جمع شوند، ارزشی به وجود می آید. بسیار مهم است که بدانیم فرایند محوری به معنای ابداع فرایندها در سازمان نیست. فرایندها همیشه در سازمان موجود هستند و بروندادهای سازمان نتیجه آن هاست، ولی شناخته شده و آشکار نیستند. اکثر مدیران در سازمانهای امروزی در زمینه کارکرد فرآیندهای سازمان خود آگاهی اندکی دارند. به گونه ای که اگر پرسش های ساده ای درباره فرآیندهای کار، زمان انجام آن ها، و هزینه فرآیند مطرح شود، پاسخ در بیش تر اوقات در بر گیرنده اطلاعات تفصیلی در خصوص وظیفه های سازمانی (و نه فرآیندها) خواهد بود. دیدگاه فرایند محور، وظیفه ها را به طور مستقل مورد توجه قرار نداده، بلکه مجموعه آن ها را که به خواسته مشتری جامه عمل می پوشانند، در نظر دارد. در فرآیند محوری نتیجه کار با اهمیت است، نه اجزای تشکیل-دهنده آن. بنابراین توجه عمده به برون داد و درونداد بوده، و آنچه در میانه راه رخ می دهد، تنها شرح جریان کار است. لذا درک درست رابطه بین فعالیت، وظیفه، و فرایند، از تعدد بی مورد فرایندها در مرحله طراحی فرایندهای سازمان جلوگیری می کند. مدیریت فرآیندهای کسب وکار با نگرش فرایندی و فرآیندگرایی، جهت حرکت سازمان ها را تغییر داده و مدیران را وامی دارد تا به جای نگرش عمودی، ب
