حاجی حسین عزیزی

سنگهای آتشفشانی با ترکیب عمدتاً آندزیتی در شرق سنندج به صورت عدسی های پراکنده در داخل رسوباتی که آنها را به ائوسن نسبت دا ده اند رخنمون دارند. مشاهدات صحرائی در بسیاری از بخش ها، وضعیت بین چینه ای آنها را تایید می کند. بررسی مقاطع نازک این سنگ ها نشان می دهد که بافت آنها پرفیریی، گلومروپرفیریی، میکرولیتی و میکرولیتیی پرفیریی است. شواهد بافتی مانند حضور ادخال های شیشه در حاشیه و در داخل بسیاری از فنوکریست های فلدسپات، تجزیه فلدسپاتها و کانی های مافیک به کانی های آبدار، آمیخته شدن گدازه ها با رسوبات آهکی نرم کف دریا و نیز خردشدن بسیاری از فنوکریست ها بر فعالیت آتشفشانی زیر دریایی و سردشدن سریع این سنگ ها بر اثر برخورد با آب دریا دلالت دارد. مطالعات ژئوشیمی نشان می دهد که این سنگ ها در مقایسه با کندریت ها، گوشته اولیه و بازالت های کف اقیانوسی از عناصری مانندU, Pb, Th غنی شدگی از TiوNb تهی شدگی نشان می دهند.گرچه عواملی مانند هضم سنگ های پوسته ای، می توانند در این تغییرات دخالت داشته باشند، اما معمولاً چنین تغییراتی را متاثر از ماگماهای حاصله در بالای زون فرورانش می دانند. بنابر این، آتشفشان های که در این بخش از ایران، آنها را به ائوسن نسبت داده اند، می تواند سرنوشتی همانند سنگ های آتشفشانی ائوسن در زون ارومیه –دختر داشته